HCSP και ξερό ψωμί...

Θυμάμαι μια συνέντευξη του Γιόνας Μπέντινκσεν που ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που είχε πει ήταν και για τον τεράστιο αριθμό φωτογραφιών που ανεβαίνουν εβδομαδιαίως στο Flickr (2 εκατομμύρια αν θυμάμαι καλά). Μέσα στον τεράστιο αυτό όγκο εικόνων λοιπόν, ήταν φυσικό να δημιουργηθούν και λογιών-λογιών πυρήνες. Ένας εξ αυτών είναι το HCSP (Hard Core Street Photography), ένα group το οποίο φιλοξενεί την αφρόκρεμα του είδους. Το πρώτο που προσέχει κανείς είναι η ευκολία με την οποία γίνεται μέλος και το δεύτερο η δυσκολία με την οποία μπορεί να δημοσιεύσει φωτογραφίες του, μιας και το group κουράρεται πολύ αυστηρά, προσπαθώντας να κρατήσει τα υψηλά στάνταρς που έχουν τεθεί. Ευτυχώς ο οποιοσδήποτε μπορεί να απολαύσει το περιεχόμενο του HCSP κάτι που μετά χαράς έκανα κι εγώ. Εντάξει δεν μπορείς να δεις τα πάντα μονομιάς αλλά κάτι κατάφερα μετά από αρκετές ώρες μελέτης. Το συμπέρασμα που έβγαλα (αν και δεν είμαι φωτογράφος δρόμου οπότε η γνώμη μου εξ αρχής νοσεί) είναι ότι υπάρχουν πολλές, μα πάρα πολλές, υπερβολικά πολλές, ατελείωτες ΩΡΑΙΕΣ φωτογραφίες. Πολλές από αυτές, πάρα πολλές, υπερβολικά πολλές, είναι και ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ φωτογραφίες. Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι λίγες στιγμές μετά δεν θυμόμουν καμία τους. Ούτε τώρα θυμάμαι. Δεν τις θυμάμαι όπως θυμάμαι αυτή για παράδειγμα (μιας και αναφέρθηκα στον Μπέντικσεν)

Βλέποντας όλες εκείνες τις πανέμορφες φωτογραφίες κατάλαβα για άλλη μια φορά πόσο μέτριος φωτογράφος μπορεί να νιώσει κανείς όταν αδυνατεί να συγκρατήσει στη μνήμη του τόσο εντυπωσιακές φωτογραφίες και αντί αυτού θυμάται κάτι άλλες που δεν έχουν τίποτα να πουν, που δεν φωνάζουν ούτε τραγουδούν, που νομίζουν ότι μεταφέρουν κάποιο μήνυμα, ένα μήνυμα ενδιαφέροντος του φωτογράφου για τον φωτογραφημένο. Πολύ ρομαντικό δε νομίζετε? Αν από τα 33 μου κάνω τέτοιες σκέψεις τότε έχω πολλές πιθανότητες να γίνω δεινόσαυρος έτσι δεν είναι?

Ξέρω πως είναι λάθος που δεν βλέπω τη φωτογραφία σαν λάφυρο. Ξέρω πως είναι λάθος που δεν ζώνομαι κι εγώ τα όπλα χιαστί και δεν ορμάω στο δρόμο σαν κυνηγός επικηρυγμένων εικόνων και όταν γυρνώ το βράδυ σπίτι κατάκοπος να καμαρώνω στον καθρέπτη κοιτώντας τα θηράματα που κρέμονται απ' το ζωνάρι μου. Ξέρω ότι είναι λάθος που δεν σκέφτομαι μόνο πως και πότε θα πυροβολήσω και όχι γιατί. Ξέρω πως είναι λάθος που δεν ρίχνω στο ψαχνό και όποιον πάρει ο Χάρος (γιατί με την σύγχρονη τεχνολογία όλο και κάποιον θα πάρει είμαι βέβαιος) παρά κοντοστέκομαι και κοιτάζω το θέμα μου και σκέφτομαι και ξανακοιτάζω και στεναχωριέμαι ή χαίρομαι και οπ! Το έχασα!

Πόσο ζηλεύω...