Αντώνης Δαμολής

Η φωτογραφική του δουλειά μας κέντρισε το ενδιαφέρον και με αφορμή την 3η διοργάνωση του Φεστιβάλ Φωτογραφίας Contrast/Αντίθεση στη Θεσσαλονίκη, ζητήσαμε από τον Αντώνη Δαμολή να μας παραχωρήσει μία συνέντευξη γι αυτό που αγαπάει τόσο, την φωτογραφία.

Ο Αντώνης Δαμολής γεννήθηκε στην Κρήτη το 1980. Από το 2010 μένει και εργάζεται στο Ηράκλειο. Είναι ορθοδοντικός και είναι ερασιτέχνης φωτογράφος. Ασχολείται με την φωτογραφία από 2009. Είναι μέλος της Φωτογραφικής Ομάδας πανεπιστημίου Κρήτης από το 2009. Έχει δημοσιεύσει portfolios σε φωτογραφικά περιοδικά, στο διαδίκτυο και έχει συμμετάσχει σε διάφορα σεμινάρια φωτογραφίας. Έχει συμμετάσχει σε 3 ομαδικές εκθέσεις.

Ασχολείσαι με τη φωτογραφία απ’ το 2009. Για όσους δεν σε γνωρίζουν, θα ήθελες να πεις δυο λόγια για τον εαυτό σου και το πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη φωτογραφία;

Το 2009 αγόρασα μια μηχανή και βγήκα στους δρόμους ψάχνοντας διάφορες αποφασιστικές στιγμές, ναι. Ο Μπρεσσόν και μια κοπελιά ήταν οι επιρροές τότε. Κυρίως η κοπελιά δηλαδή.

Project και δουλειά πάνω σε συγκεκριμένο θέμα ή μετέπειτα ομαδοποίηση φωτογραφιών που τυχαίνει να μπορούν να αποτελέσουν ένα ολοκληρωμένο σετ;

Αρχικά ανακαλύπτεις ότι κάποιες φωτογραφίες ταιριάζουν με κάποιες άλλες. Αργότερα αρχίζεις και ψάχνεις ο ίδιος για ακόμα περισσότερες που θα ταιριάξουν με τις προηγούμενες κ.ο.κ. Σιγά σιγά σχηματίζεται ένα σώμα δουλειάς που παίρνει μορφή. Το σημαντικό είναι να είναι κανείς τίμιος, κυρίως με τον εαυτό του. Τότε η δουλειά έχει και νόημα και αυτό μεταδίδεται και στους θεατές.

Till life, Fallen, 1+1= , Familiar. Αυτή είναι οι τίτλοι θεμάτων που έχεις διαλέξει να ασχοληθείς και να παρουσιάσεις στην προσωπική σου ιστοσελίδα. Θα ήθελα να μας πεις δυο λόγια για την κάθε σειρά.

Αυτοί οι τίτλοι είναι μάλλον προσωρινοί. Η αίσθηση που έχω είναι ότι αυτές οι κατηγορίες, αναφέρονται στο ίδιο πράγμα πάνω κάτω, άρα κάποια στιγμή θα μπουν με κάποιο τρόπο κάτω από τον ίδιο τίτλο. Θα φανεί στο μέλλον. Ίσως το οικογενειακό άλμπουμ να είναι κάπως πιο ιδιαίτερο μια και έχω επιλέξει να μπει ως θέμα και η ίδια η Φωτογραφία. Οι άλλες 3 κατηγορίες νομίζω αναφέρονται στο ίδιο πράγμα με διαφορετικές προσεγγίσεις. Είναι νωρίς ακόμα, στα επόμενα χρόνια θα φανεί που ακριβώς πάει το κάθε ένα απ αυτά τα πρότζεκτ.

Και με ποιο κριτήριο διαλέγεις το θέμα με το οποίο θα ασχοληθείς;

Το σημαντικό είναι να έχει να πει η φωτογραφία πράγματα για τη ζωή των άλλων, των θεατών δηλαδή και μέσα από αυτό να μπορούν να δουν κι εμένα. Πάλι δεν ξέρω αν αυτό πετυχαίνει.

Και η προτίμηση στο οριζόντιο κάδρο;

Το οριζόντιο κάδρο ευνοεί την εξιστόρηση. Φαντάζομαι αν ήμουν Ιάπωνας, το κάδρο θα ήταν κυρίως κάθετο.

3η διοργάνωση του φεστιβάλ φωτογραφίας Contrast στη Θεσσαλονίκη. Συμμετέχεις σε 2 εκθέσεις: «όλα είναι δρόμος» σε επιμέλεια Ανδρέα Κατσάκου και «Σχέσεις» σε επιμέλεια Γιάννη Βουλγαράκη. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για την διοργάνωση και τη συμμετοχή σου στο φεστιβάλ;

Θα πω για το «όλα είναι δρόμος» , ότι με εξέπληξε ευχάριστα. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή από τον Ανδρέα, η οποία οδήγησε σε ένα σύνολο με συνοχή. Για τις «Σχέσεις» δε θέλω να πω κάτι.

Όλα είναι δρόμος στη φωτογραφία;

Σε καμία περίπτωση.

Πιστεύεις πως η φωτογραφία δρόμου έχει «πεθάνει» κι αν ναι, τότε ποιο είναι το κυρίαρχο φωτογραφικό «ρεύμα» (ας μου επιτραπεί η έκφραση) στην εποχή μας;

Πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μόλις κάποιος σαν τον Winogrand χτύπησε τοίχο, έκανε την εμφάνισή του κάποιος σαν τον Di Corcia. Τι έχει πεθάνει, τι επιβιώνει και τι θα ζει στο μέλλον είναι μεγάλη ιστορία. Ας πούμε, τι υπάρχει μετά τον Crewdson στη σκηνοθετημένη φωτογραφία; Και τι υπάρχει μετά τον μεταμοντερνισμό, όπου όλοι κατασκευάζουν εικόνες; Δεν έχω ακόμα σαφή άποψη για όλα αυτά. Προσωπικά, προσπαθώ να κάνω εικόνες που να είναι σε ανοικτή επικοινωνία με την κατάσταση μέσα μου, όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρες και άρτιες από τεχνική άποψη γίνεται.

Κατά καιρούς βγαίνουν διάφορες λίστες με τους καλύτερους φωτογράφους δρόμου. Ποια η γνώμη σου για τις λίστες αυτές και κατά πόσο εξυπηρετούν την τέχνη της φωτογραφίας;

Λίστες βγαίνουν από την εποχή του Μωυσή. Νομίζω εξυπηρετούν μια ανθρώπινη ανάγκη για “οδηγίες προς ναυτιλλομένους”.

Κατά τη γνώμη σου, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν καλό στη φωτογραφία ή την υποβαθμίζουν;

Πολύ καλό κάνουν. Προσωπικά έχω μάθει αρκετά πράγματα για τη φωτογραφία μέσα από το ίντερνετ.

Για να αφήσουμε τους φωτογράφους - μεγαθήρια του εξωτερικού, που είναι γνωστοί παγκοσμίως, στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχει κάποιος φωτογράφος που σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, σε έχει εκπλήξει ευχάριστα ή ίσως σε έχει επηρεάσει;

Νομίζω ο Πέτρος Κουμπλής είναι ένας απ’ αυτούς. Θέλω να αναφέρω και τον Κώστα τον Καψιάνη, καθώς και τους Πάνο Κοκκινιά και Πάρη Πετρίδη, οι οποίοι είναι δάσκαλοί μου.

Ποιο κατά τη γνώμη σου είναι το κυριότερο λάθος που κάνουν οι περισσότεροι που ασχολούνται με τη φωτογραφία;

Λάθος ως προς τι; Δε νομίζω να υπάρχουν λάθη στη φωτογραφία. Η φωτογραφία, όπως και κάθε τι, είναι μια ισορροπία ανάμεσα στο ταλέντο και τη δουλειά. Είναι σημαντικό να μην είναι κανείς κουτοπόνηρος και να μη “χαϊδεύει” τον εαυτό του διότι ο θεατής θα το καταλάβει, έστω κι αν δε μπορεί να το εξηγήσει. Έχω δει καλούς φωτογράφους, οι οποίοι βαδίζουν σε πεπατημένες με αποτέλεσμα να είναι ψεύτικοι. Κοιτάς τις φωτογραφίες και καταλαβαίνεις ότι δε ρισκάρουν, ότι προσπαθούν υπέρ του δέοντος, ότι χάνουν την επικοινωνία με τον εαυτό τους.

Τι θα συμβούλευες σε όσους ξεκινάνε τώρα να φωτογραφίζουν;

Πολλά πράγματα. Να μη φοβούνται να ρισκάρουν είναι ένα. Να φροντίζουν για την καλλιέργειά τους είναι ένα άλλο. Οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Η λοξή ματιά της φωτογραφίας σπάνια έρχεται στον ακαλλιέργητο άνθρωπο. Μόνο αν μιλάμε για μεγάλο ταλέντο, όπου και πάλι χωρίς την απαιτούμενη δουλειά δε θα αναδεχθεί. Τα ίδια ισχύουν και για τους θεατές.

Ευχαριστούμε τον Αντώνη Δαμολή για την συνέντευξη που μας παραχώρησε.