Ιστορίες της γιαγιάς

Ιστορία. Ιστορίες. Ιστορίες, πρώτα, πλασμάτων και ανθρώπων. Μετά, πραγμάτων και ανθρώπων. Τέλος, άθλων και ανθρώπων. Σήμερα, καθημερινών γεγονότων και ανθρώπων, γεγονότων που λάμπουν στις φυλλάδες, που ταρακουνούν τους καναπέδες στα σαλόνια. Ιστορίες που απασχολούν ολάκερους λαούς. Ιστορίες προσωπικές. Η δική σου ιστορία...

Θυμήσου τη γιαγιά όταν καθόταν δίπλα σου στο κρεβάτι και σου έλεγε παραμύθια μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Θυμήσου μερικά από δαύτα ή όλα αν μπορείς. Δράκοι και φαντάσματα, καλικάτζαροι και ξωτικά, αγνές πριγκίπισσες και άκαρδες βασίλισσες, μάγοι και πολεμιστές, ήρωες και ηρωίδες. Αμέτρητοι χαρακτήρες που χόρευαν στο ρυθμό του ίδιου σκοπού. Από που όμως αντλούσε η γιαγιά το υλικό γι' αυτούς τους χαρακτήρες που με τόση μαεστρία σου περιέγραφε; Θα μου πεις από την Παράδοση και άδικο δεν θα 'χεις. Όμως, και η Παράδοση από κάπου γέμιζε κι αυτή. Κάποιος ήταν ο τροφοδότης της. Ίσως να ήταν η παλαιότερη απ' ότι φαίνεται δεξαμενή υλικού, απ’ την οποία ξεπήδησαν εκείνες οι παλιές, παράξενες, σχεδόν παράδοξες ιστορίες. Ο ουρανός. Η γιαγιά δεν ήταν παρά ο έμμεσος αναμεταδότης των παλαιών ξεθωριασμένων αφηγήσεων του ουρανού. Του ανθρώπινου ουρανού. Του ουρανού που ακόμα κι ο πιο δύσπιστος κρυφοκοίταζε το βράδυ απ' το παράθυρο της σοφίτας, προσμένοντας για πράγματα ανομολόγητα.

Ο ουρανός ήταν το αλεύρι και η φαντασία η μαγιά. Από κει και πέρα όλα έβρισκαν το δρόμο τους. Το ζεστό ψωμί της ζωής το γεύτηκαν πολλοί. Και οι ιστορίες έδιναν και έπαιρναν. Ειπώθηκαν και αναμεταδόθηκαν. Γράφτηκαν σε βιβλία, ζωγραφίστηκαν σε βράχους και σε πίνακες, έγιναν ποιήματα και τραγούδια. Μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τίποτα δεν έμοιαζε να μπορεί να το αλλάξει αυτό. Μέχρι δύο και κάτι αιώνες πριν. Τότε έγιναν πράματα και θάματα. Άλλες ιστορίες, διαφορετικές. Νέα θέματα, νέες προσδοκίες και νέοι στόχοι.  Και μετά οι δράκοι που ξερνούσαν φωτιά και τα μεταλλικά πουλιά έγιναν πραγματικότητα. Έπαψαν να ανήκουν στο χώρο των ιστοριών. Ή μήπως οι ιστορίες έφυγαν από τον ουρανό, έπεσαν σαν σύγχρονοι πεπτωκότες;

Προσπαθείς να συγκρίνεις τις ιστορίες της γιαγιάς με αυτές της φυλλάδας που κρατάς στα χέρια. Δεν φαίνεται να διαφέρουν και πολύ. Διέπονται από την ίδια αρχή, από τα ίδια χαρακτηριστικά. Αίτιο και αιτιατό, πρωταγωνιστές και ανταγωνιστές, αρχιτεκτονικοί και φυσικοί χώροι,  μια πρέζα υπερβολής και άλλη μια ρεαλισμού και άλλα πολλά υλικά που συνθέτουν τις μοντέρνες ιστορίες. Η κοινωνική πραγματικότητα ξεπέρασε τον γερασμένο ουρανό. Αυτή είναι πια η νέα δεξαμενή.

Σύγχρονες ιστορίες, λοιπόν. Ιστορίες μέσα από τον Κινηματογράφο, τη Φωτογραφία, το Θέατρο και το Χορό, τη Λογοτεχνία και, φυσικά, την Τηλεόραση και τον Τύπο. Οι κινηματογραφικές ιστορίες μοιάζουν όλο και περισσότερο με ειδήσεις και οι ειδήσεις όλο και περισσότερο με ταινίες. Τα σενάρια μυθοπλασίας αυξάνονται, αλλά το μυθοπλαστικό μοιάζει ολοένα και πιο ρεαλιστικό.