Παγκράτης Παγκρατίδης

H EPsilon Art Gallery παρουσιάζει την Έκθεση Φωτογραφίας του Παγκράτη Παγκρατίδη από 8 έως 28 Μαρτίου 2012

Το να ισχυριστούμε ότι ο φωτογράφος Παγκράτης Παγκρατίδης έλκεται από αστικά ή περιαστικά τοπία κενά από ανθρώπινη παρουσία, χώρους στη κυριολεξία μοναχικούς, είναι κάτι που μπορεί κανείς να αναγνωρίσει με μια πρώτη ματιά.

Αυτό που διαχωρίζει τις φωτογραφίες του Παγκρατίδη από μια περιγραφική ωραιοποιημένη απεικόνιση του τοπίου είναι οι απροσδόκητες εκπλήξεις που δημιουργεί η ελεύθερη χρήση του φωτογραφικού μέσου, καθώς το χρώμα διαπερνά την ασπρόμαυρη τονικότητα της επιφάνειας των φωτογραφιών και οδηγεί σε μια άυλη χρονικά διάσταση της πραγματικότητας˙ και είναι αυτό που μαγνητίζει άμεσα το βλέμμα του θεατή καλώντας τον να αντικρύσει τον κόσμο κάτω από διαφορετική οπτική και χρωματική συνθήκη.

Ο Παγκρατίδης υπονομεύει με αυτή την έννοια την εικόνα του συμβατικού τοπίου με επεμβάσεις πολλές φόρες οριακές άλλοτε ακραίες όπως, για παράδειγμα, το έντονο μπλε στο βάθος μιας γέφυρας, τα φωτισμένα πολύχρωμα παράθυρα ενός κτηρίου, που φαινομενικά τίποτα δεν συμβαίνει, ή ο πορτοκαλί δρόμος στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμικού.

Αυτή η «παραμόρφωση», η «αλλοίωση» της πραγματικότητας δημιουργεί μια εντελώς προσωπική ανάγνωση: τα εγκαταλελειμμένα κτήρια, τα μνημεία, οι παραθαλάσσιες σκηνές είναι μια αναζήτηση του προσωπικού παρελθόντος και ταυτόχρονα, μια απεικόνιση του χρόνου που περνάει.

Τα αγάλματα με τις ποιητικές τους αντηχήσεις, τα βαριά, σχεδόν δραματικά σύννεφα, το φως καθώς σμιλεύεται από τις σκιές, σχηματίζουν την εικόνα ενός κόσμου ερμητικά κλειστού, μυστικού που η σύνθετη παρουσίαση του υπογραμμίζει πως το τοπίο δεν είναι κάτι στατικό αλλά αντίθετα δυναμικό, μια νέα παλλόμενη πραγματικότητα.

Ο Παγκρατίδης ελευθερώνει τη φωτογραφία του από τη νατουραλιστική ρίζα της, από την περιγραφική εξιστόρηση της και την οδηγεί σε μια παράδοξη και πιο ονειρική διαδρομή που εξελίσσεται μεταξύ πραγματικών αναφορών και φανταστικών χρωματικών εξιδανικεύσεων.

Η καλλιτεχνική πορεία του Παγκρατίδη αναδεικνύει την παθιασμένη και απόλυτη σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε αυτόν και το έργο του. Η φωτογραφία αποτελεί το μέσον του για να δομήσει ένα κόσμο πολύμορφο και πολύχρωμο, να εκφράσει στις δικές του επιθυμίες και συγκινήσεις και ταυτόχρονα να οδηγήσει τους θεατές να διεισδύσουν στα μυστικά του «χωρίς» όπως λέει, «να ζητάει ανταλλάγματα που πάντα του προσφέρονται, «και που» εύχεται «και αυτός να προσφέρει».