Αnthem

Η 50 πλην 1 Gallery είναι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει την ομαδική έκθεση Αnthem που επιμελείτε ο εικαστικός Πόλυς Πεσλίκας και θα εγκαινιαστεί στις 6 Απριλίου. Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 7 Απριλίου μέχρι και τις 19 Μαίου 2012.

Η έκθεση ANTHEM συγκεντρώνει πέντε διαφορετικές προσεγγίσεις απέναντι στην φωτογραφική διαδικασία (Στέλιος Καλλινίκου, Χάρης Κυπριανού, Παναγιώτης Μηνάς, Πόλυς Πεσλίκας, Χρήστος Χατζηχρήστου). Το ANTHEM (Ύμνος) στη μουσική ορολογία χαρακτηρίζει συνήθως μια εορταστική κατάσταση μιας ομάδας ανθρώπων ή ακόμα και μια εθνική συλλογική εμπειρία. Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργεί ατομικά – η μουσική ορολογία ανατρέπεται ή στην καλύτερη των περιπτώσεων αμφισβητείται. Πρόκειται για ένα ANTHEM- αφιερωμένο στην εθνική αταξία, για έναν ύμνο μιας καινούριας νεολαίας απομονωμένης μέσα στο σώμα της, για τον ξένο μετανάστη, για την οικογενειακή εστία καθώς και την διφορούμενη καθημερινή ποίηση.

Στην έκθεση συμμετέχουν: Στέλιος Καλλινίκου | Χάρης Κυπριανού | Παναγιώτης Μηνάς | Πόλυς Πεσλίκας | Χρήστος Χατζηχρήστου

Στέλιος Καλλινίκου
Η πρώτη εντύπωση που δίνουν οι φωτογραφίες του Στέλιου Καλλινίκου είναι μιας εικόνας αισθησιακής καθημερινότητας. Αυτό όμως ισχύει μόνον όσον αφορά το πρώτο επίπεδο. Το κινηματογραφικό κάδρο που οικειοποιείται, κοντινό ή απομακρυσμένο, το φως που αφήνει τον σκληρό κόκκο στην επιφάνεια του φωτογραφικού χαρτιού σαν μικρό ψεγάδι, καθώς και η επιλογή των θεμάτων τις κάνει άμεσα αφηγηματικές. Ο Καλλινίκου κρατά ένα είδος ημερολογίου του προσωπικού του περιβάλλοντα χώρου. Χαρτογραφεί κομμάτι-κομμάτι την απουσία μας από το τοπίο και τον αστικό χώρο. Κυριαρχούν αντικείμενα που έχουν καταγράψει το χρόνο μέσα σε κλίμα φθοράς και σήψης. Παρατηρώντας πως μια εικόνα βουκαμβίλιας μπορεί να δημιουργήσει την ένταση της αφήγησης, η κινηματογραφικότητα του κάδρου που θα ακολουθήσει ή που προηγήθηκε, μια ιστορία που δεν έχει περιθώρια εξέλιξης-που παραμένει στάσιμη.

Χάρης Κυπριανού
Ο νεαρός Μιχαήλ μπροστά στο φακό του Χάρη Κυπριανού. Πρόκειται για την καταγραφή μιας συνάντησης, μοντέλου και φωτογράφου. Από την πλευρά του φακού ο Κυπριανού τονίζει την επιφάνεια του δέρματος με την ηθελημένη δραματικότητα του φωτός. Το σκούρο καφέ φόντο-αναφορά σε ζωγραφική παράδοση δημιουργεί ένα απλό σκηνικό. Η ουλή και η πλαστικότητα του νεαρού σώματος φαίνονται να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του φωτογράφου. Από την άλλη το μοντέλο αφήνεται ελεύθερο να μιλήσει και να κινηθεί. Το αποτέλεσμα είναι εικόνες διαφορετικές μεταξύ τους: στην πρώτη το μοντέλο με έντονη θεατρικότητα φορά ένα είδος γιλέκου και μας κοιτάζει με ένα ψεύτικο βλέμμα ενώ την ίδια στιγμή μας επιδεικνύει την αθωότητα των οπισθίων του. Ειρωνικός. Στην δεύτερη καπνίζει και το αθώο βλέμμα που προηγήθηκε ανταλλάσσεται με ένα πρόσωπο πολύ πιο ανθρώπινο σχεδόν βίαιο. Το δέρμα αποκτά σημασία. Αληθινός. Στην τρίτη φωτογραφία, γυμνός με όλη την ωραιοπάθεια του νεαρού της ηλικίας του σε κοινή θέα, χωρίς καμία ντροπή.

Παναγιώτης Μηνάς
Καταγραφή του ιστορικού εφήμερου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η δουλειά του Παναγιώτη Μηνά. Φαίνεται να αναζητά, μέσα στα πλαίσια ενός κυπριακού κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος, τα στοιχεία αυτά που μπορούν να αποδώσουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ιστορίας. Καταγραμμένες σαν snapshots, χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης ούτε τεχνικής αρτιότητας όπως μάλλον τις επιβάλλει το θέμα, επιγραφές στους τοίχους- υβριστικά συνθήματα που στο τέλος της μέρας είναι ο αφρός μιας αναβράζουσας κοινωνίας, μεταλλασσόμενης και προς το παρόν ιστορικά αταξινόμητης. GAY TURKS REMEMBER 1821, η εικόνα μιας -χαραγμένης με σουγιά- αφίσας του Μακαρίου, μια «Νέα Σαλαμίνα» (ταμπέλα νυχτερινού κέντρου διασκέδασης). Ο εξωτισμός μιας Κύπρου που περνά απαρατήρητη, μάλλον από συνήθεια και συλλογική παθητικότητα. Η ταραχή που χαρακτηρίζει τις εικόνες είναι καλά κρυμμένη πίσω από τη χιουμοριστική ματιά του φωτογράφου. Η ταραχή που μετατρέπεται σε χιούμορ και μετά γίνεται βάρος, ευθύνη, αναστάτωση και πάλι ταραχή: ένα ιστορικό εφήμερο που λειτουργεί σαν χρονογράφος της «επίσημης» ιστορίας. Η επιλογή του Μηνά να παραμείνει στην περιφέρεια της επίσημης εκδοχής είναι πλέον συνειδητή επιλογή.

Πόλυς Πεσλίκας
Ο Πόλυς Πεσλίκας παρουσιάζει εικόνες από τη σειρά βιβλίων ANDREI CATALIN 2011-2012. Η προσέγγιση του Πεσλίκα απέναντι στον Ρουμάνο νεαρό άντρα δεν είναι αυτή του ρεπόρτερ αλλά η εμμονή του απέναντι στον Άλλο. Ουσιαστικά μέσα από την διαδικασία της φωτογράφισης προσπαθεί να κατανοήσει τον τρόπο που συσχετιζόμαστε με αυτό που ονομάζουμε Ξένο. Στην συγκεκριμένη έκθεση επικεντρώνεται στις εικόνες που παρουσιάζουν τον Αντρέι ως νεαρό ποδοσφαιριστή καθώς μέσα από αυτή του ακριβώς την ιδιότητα έρχεται και η αποδοχή του ξένου. Τον μετατρέπει σε ένα είδος συμβόλου εκμεταλλευόμενος την ελαστικότητα που επιδεικνύει η κοινωνίας όταν τοποθετεί κάποιον κάτω από τον τίτλο «ποδοσφαιριστής».

Χρήστος Χατζηχρήστου
Μεγάλες νεκρές φύσεις εσωτερικών και εξωτερικών χώρων και αντικειμένων κυπριακών σπιτιών. Αυτό περιγράφει συνοπτικά την συγκεκριμένη φωτογραφική δουλειά του Χρήστου Χατζηχρήστου. Προσεγγίζει το θέμα του με απόλυτη συγκέντρωση στα όρια της εμμονής και του ψυχαναγκασμού. Οι σκούπες, οι σφουγγαρίστρες, οι βρύσες και οι μεταλλικές επιφάνειες έχουν την εμπειρία του φροϋδικού ντιβανιού. Καμιά παρουσία προσώπου λες και οι χώροι έχουν εγκαταλειφθεί αφού πρώτα έχει περάσει από πάνω τους το μαγικό χέρι της Κύπριας νοικοκυράς. Η εμμονή του με το φως και την κατάλληλη στιγμή και η μικρή διαφορά που θα προκαλέσει στην φωτό η ελάχιστή χρονική μετατόπιση γίνεται το κυρίως θέμα- επικρατεί θεματικά. Κατά αυτό τον τρόπο τα εσωτερικά μετατρέπονται σε σκηνικά της αστικής μας ζωής παρά σαν χώροι για να ζήσουμε. Ο Χατζηχρήστου μετατρέπει τους οικογενειακούς του χώρους σε επίπεδες επιφάνειες πρόσφορες για ανασυγκρότηση και προβολή της συλλογικής μας μνήμης ,σε αυτό που ονομάζουμε οικογενειακή κατοικία-σπίτι.

Επιμέλεια έκθεσης Πόλυς Πεσλίκας.

Εγκαίνια: 6 Απριλίου 2012, 20:00
Διάρκεια: 7 Απριλίου – 19 Μαίου 2012