Daydream

Το έργο της Σύλβιας Διαμαντοπούλου με τίτλο “Daydream”είναι εμπνευσμένο από την νουβέλα Man Asleep του Γαλλο-πολωνού συγγραφέα George Perec. Η ιδέα να υλοποιηθεί σε εικόνες αυτό το έργο προέκυψε όταν η Σύλβια βρισκόταν στη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του 2006. Έκτοτε χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί και να εμφανιστεί με την σημερινή του μορφή σε αυτήν την έκθεση.

Η Σύλβια Διαμαντοπούλου με αυτή τη σειρά προτάσσει τα προσωπικά της συναισθήματα και συγκινήσεις εμπνευσμένες από την δύναμη των φράσεων που άντλησε μέσα από Λόγο, μετουσιώνοντας τες στη συνέχεια σε φωτογραφική γραφή.

Για να μπορέσει να απελευθερώσει τη φωτογραφία από τη νατουραλιστική ρίζα της, από την περιγραφική εξιστόρηση της, η Σύλβια την οδηγεί σε μια πιο παράδοξη και ονειρική διαδρομή που εξελίσσεται μεταξύ πραγματικών αναφορών και φανταστικών εξιδανικεύσεων.

Βυθισμένες στο σκοτάδι οι εικόνες δεν αμφισβητούν την πραγματικότητα, που ούτως ή άλλων αναδύεται με μια καινούργια παλλόμενη διάσταση, αλλά στηρίζονται στην ανάγκη τους να τραφούν και να συντηρηθούν από τον πολύπλοκο και πολυσχιδή κόσμο της φαντασίας.

Η Σύλβια δεν είναι κυνηγός συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά μοιάζει περισσότερο με «ανιχνευτή» προσώπων, αντικειμένων, ή μικρών γεγονότων όπου οι όψεις τους – οι ασαφείς πολλές φορές εμφανίσεις τους – μας αποκαλύπτουν κάτι από τα μυστικά τους.

Έτσι οδηγούμαστε σε ένα ταξίδι στο λυκόφως, ένα ταξίδι μεταξύ υποσυνείδητου και συνειδητού εκεί που η ένταση του φωτός παραμορφώνει σκιές και φόρμες και οι μορφές γίνονται δυσνόητες αλλά και αινιγματικές.

Ο στημένος σκελετός με το βλέμμα του στραμμένο πάνω μας, το μυστηριώδες βλέμμα μιας γυναίκας, ο παράξενος εναγκαλισμός των δύο φλαμίγκος, τα φώτα του δρόμου που τρεμοπαίζουν στην υγρή από τη βροχή τζαμαρία, το ζωηρά μάτια ενός ζώου που ξεπροβάλλουν μέσα από το σκοτάδι.

Σκηνές ενός ερμητικά κλειστού, μυστικού κόσμου, ενός κόσμου γεμάτου γρίφους, άπιαστο και φευγαλέο, όπου η ατελής όραση ή η ανεπαρκής προσοχή μας τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπει να παρατηρήσουμε.

Τα έργα της Σύλβιας Διαμαντοπούλου εντοπίζονται στο μεταίχμιο μεταξύ ρεαλιστικού και φανταστικού και φέρνουν τους θεατές αντιμέτωπους με υπαινικτικές εικόνες πάνω στις οποίες μπορούν να προβάλλουν τις δικές τους ιστορίες και αισθήματα, τις δικές τους ενοράσεις.