Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης

Η έκθεση αυτή παρουσιάζεται από τον επιμελητή της σε συνάρτηση προς την πρώτη του ομαδική έκθεση που είχε οργανώσει το 1976 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, με τον τίτλο, Διαδικασίες/Συστήματα (΄Οπυ Ζούνη, Μιχάλης Κατζουράκης, Γιάννης Μίχας, Γιάννης Μπουτέας, Μπία Ντάβου, Παντελής Ξαγοράρης, Ναυσικά Πάστρα). Η ιδέα εκείνης της έκθεσης ήταν ότι το καλλιτεχνικό έργο συνίσταται στο σύνολο των διαδικασιών που το συγκροτούν και ότι δεν το χαρακτηρίζει απλά η τελευταία του μόνο, η εμφανής και η οριστική του, οπτική κατάληξη. Η σημερινή έκθεση (Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης) ολοκληρώνει το συλλογισμό εκείνης της έκθεσης με ένα πρόσθετο συστατικό ερώτημα: ως πόσο οι υλοποιήσεις των προθέσεων (οι διαδικασίες υλοποίησης των σχεδιασμών) ταυτίζονται με την πρόθεση ώστε να μην υπολείπονται ως προς την πρόθεση ή να μη περισσεύουν ως προς την πρόθεση -ως πόσο εν τέλει εκείνο που γίνεται ανταποκρίνεται πράγματι σ’εκείνο που είχε την πρόθεση να γίνει ή σ’εκείνο που λέγεται γιαυτό που γίνεται; Σε αντίθεση προς την εξωστρέφεια μεταμοντέρνων θεωριών, ο συγγραφεύς αυτής της έκθεσης επιστρέφει στην αρχική και καθεαυτή οντολογική σύσταση της καλλιτεχνικής έκφρασης, δηλαδή τη σχέση ενός βλέμματος με ένα κόσμο τον οποίο διεκδικεί να προσδιορίσει.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Γιάννης Ανδρέου, Ιωάννα Ασσάνη, Σοφία Γαλανού, Ιωάννα Γκούμα, Τάκης Καλδής, Μάρω Καραγκουνάκη, Γιώργος Λαζόγκας, Ευσεβία Μιχαηλίδου, Γιάννης Μπουτέας, Μαρία Ξενούλη, Ηλίας Παπαηλιάκης, Ρένα Παπασπύρου, Ξενής Σαχίνης, Αγγελος Σκούρτης, Βαρβάρα Σπυρούλη, Γιώργος Τσακίρης.

Εγκαίνια: Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, 2013 στις 19:00

Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης
(Εικόνες από τις Ιδέες μιας Έκθεσης)

1. Η μετωπιαία, χειρονομιακή διαπραγμάτευση της παράλληλης με το βλέμμα και κάθετης ζωγραφικής οθόνης, αλλά χωρίς το βλέμμα και χωρίς (εξωτερικό) αντικείμενο: παραπομπή στη σχέση της εικόνας με τον εαυτό της ως η σχέση να είναι εσωτερικό, δικό της αντικείμενο. (Γιάννης Ανδρέου).
2. Η σταδιακή μεταποίηση, με διαδοχικές εικονικές επεξεργασίες στην ψηφιακή οθόνη, της αρχικά παραστατικής γραμμής, σε συνεχείς ροές πολυπλοκότητας σχεδιαστικών εννοιών που απομακρύνονται από το αρχικό βλέμμα και από την αναφορά τους στο (εξωτερικό) αντικείμενο (Ιωάννα Ασσάνη).
3. Η επεξεργασία του αντικειμένου της φωτογραφικής οθόνης ως κάθετης αντιστροφής του επάνω και του κάτω (της οροφής και του εδάφους) κατά τη φυσική μετωπιαία παραλληλότητα του βλέμματος με το αντικείμενο: μη αναγνωσιμότητα της εικόνας. Το αντικείμενο ισχύει ανεξάρτητα από το βλέμμα (Σοφία Γαλανού).
4. Η διαφοροποίηση της αρχικής εγκατάστασης του βλέμματος στην οθόνη και της τελικής οθόνης (της τελικής κατάληξης) της προηγούμενης εγκατάστασης. Δύο οθόνες, δύο διαφορετικά, υλοποιημένα βλέμματα. (Ιωάννα Γκούμα).
5. Aπεριόριστη οριζόντια επεκτασιμότητα της οθόνης: αλλά οι κορυφώσεις της εμπλέκουν το βλέμμα και προσδιορίζουν γεωγραφικά την προέλευση της παρατήρησης, -εστιάζουν το γεωγραφικό πεδίο του βλέμματος (Τάκης Καλδής).
6. Ένα κατατακτήριο λογικό σύστημα διανομής φυσικών γεγονότων μέσω των εικόνων τους, εγκαθίσταται στο χώρο ως εικονική οθόνη, που αντικαθιστά τη λειτουργία του βλέμματος με τo σύστημα της λογικής της διανομής (Μάρω Καραγκουνάκη).
7. Η συστηματική ανάλυση ως το αντικείμενο των διαδικασιών κατασκευής και συναρμολόγησης του βλέμματος. Το βλέμμα χωρίς οθόνη και χωρίς (εξωτερικό) αντικείμενο είναι το καθεαυτό, το πραγματικό και τελικό αντικείμενο (Γιώργος Λαζόγκας).
8. Το βλέμμα θα χρησιμοποιήσει ως αντικείμενο, οτιδήποτε συνιστά τον φυσικό κόσμο. Το αντικείμενο ορίζεται ως η ανακατασκευή του φυσικού κόσμου με στοιχεία οργάνωσης που δανείζεται από τη ζωγραφική (Ευσεβία Μιχαηλίδου).
9. Η αντιστροφή των διαδικασιών του βλέμματος. Το έργο δεν βλέπεται, αλλά βλέπει, -μέσα από τα πλέγματα της δικής του οργάνωσης των δικών του σχηματισμών. Το βλέμμα είναι το φως. (Γιάννης Μπουτέας).
10. Χωρίς παρατήρηση, οθόνη και αντικείμενο, η διαδικασία της ανάλυσης : η ανάλυση δημιουργεί αδρανή και απεριόριστα επεκτεινόμενα αντικείμενα, επιδεχόμενα να προσαρμόζονται σε όλες τις καταστάσεις. (Μαρία Ξενούλη).
11. Η τροποποίηση της κλίμακας παρακάμπτει την αναγκαιότητα της οθόνης και του βλέμματος και αντικαθιστά τη σχέση με το αντικείμενο, από τη σχέση με το λογικό σύστημα που τροποποίησε την κλίμακα. Η λογική κλίμακα είναι το αντικείμενο (Ηλίας Παπαηλιάκης).
12. Ο σχεδιασμός (το πρόγραμμα) λειτουργεί σε ήδη υπάρχουσες εικονογραφημένες οθόνες και συνιστά την παρεμβολή του βλέμματος στο αντικείμενο. Το βλέμμα ανακατασκευάζει τις οθόνες μέσω της παρεμβολής του επανασχεδιασμού τους. Ο σχεδιασμός (το πρόγραμμα) είναι το αντικείμενο (Ρένα Παπασπύρου).
13. Η αντανάκλαση της πρόθεσης της παράστασης, συνιστά την ακριβή παράσταση και αναγνωρίζει (εγκαθιστά) την ισοτιμία του βλέμματος και της παράστασης: η ταύτιση της πρόσληψης από το βλέμμα, της παράστασης την οποία εγκαθιστά, λειτουργεί χωρίς έλλειψη και χωρίς περίσσεμα (Ξενής Σαχίνης).
14. Το βλέμμα ανακατατάσσει τις σχέσεις με την οθόνη και με το αντικείμενο. Οι σχέσεις είναι ρευστές, οι οθόνες αντικαθιστούν τα αντικείμενα και τα αντικείμενα αντικαθιστούν τις οθόνες. Απομένει η μόνη λειτουργία του βλέμματος (Αγγελος Σκούρτης).
15. Η διαδραστική παρέμβαση του βλέμματος στην εικονική οθόνη, τροποποιεί το χώρο. Ο συντελεστής της οργάνωσης της εικόνας και του χώρου είναι η οθόνη που εν τέλει, προσδιορίζει τα όρια και τις δυνατότητες του βλέμματος (Βαρβάρα Σπυρούλη).
16. Το αντικείμενο είναι η φύση. Δεν υπάρχει οθόνη και το βλέμμα είναι αδιάφορο, ο κόσμος λειτουργεί χωρίς το βλέμμα. Ο καλλιτέχνης κατασκευάζει τις λειτουργικές προϋποθέσεις για να λειτουργεί η φύση χωρίς το βλέμμα. Τέλος της παράστασης (Γιώργος Τσακίρης).

Εμμανουήλ Μαυρομμάτης