short stories: Once a year

Έφτιαξα τις πρώτες μου φανταστικές ιστορίες παιδί, ξαπλωμένη δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Την Πρωτοχρονιά, ξυπνούσα μέσα στη νύχτα για να δω τι είχε αφήσει ο Άγιος Βασίλης από κάτω. Κατάλαβα ότι τα δώρα τα αγόραζε ο μπαμπάς, όταν ζήτησα μια συγκεκριμένη ξανθιά κούκλα και πήρα μελαχρινή. Κάλαντα δεν τραγούδησα παρά στους παππούδες πολύ μικρή, γιατί ντρεπόμουν. Δεν θυμάμαι να υπήρξε χρονιά που δεν φάγαμε γαλοπούλα τα Χριστούγεννα ούτε χρονιά που η μαμά δεν δάκρυσε βλέποντας ή ακούγοντας για ανθρώπους που υποφέρουν από φτώχεια και μοναξιά.

Έχω κόλλημα με τα Χριστούγεννα από τότε. Με τον καιρό, άρχισα να παρατηρώ με ενδιαφέρον την υπερευαισθησία μας και την αλλαγή στη συμπεριφορά μας τις ημέρες των εορτών. Τίποτα δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια. Μόλις μυρίσουν Χριστούγεννα, γινόμαστε ανθρωπιστές, αντιρατσιστές, φιλεύσπλαχνοι. Αυτά που έχουμε φτάνουν για όλους και, αν τα μοιραστούμε, τα προβλήματα θα εξαλειφθούν. Κάνουμε θέμα την έξαρση της προσφοράς και της αλληλεγγύης, όχι όμως την απότομη εξαφάνισή της αμέσως μετά τις «άγιες μέρες». Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο πιο αξιοπρόσεχτο από την «κατάθλιψη των εορτών». Μου αρέσει να το ονομάζω «Christmas Therapy». Μια ετήσια θεραπεία στην οποία υποβαλλόμαστε οικειοθελώς. Την ολοκληρώνουμε, αισθανόμαστε καλά και μέχρι να την ξαναχρειαστούμε – έναν χρόνο αργότερα – την ξεχνάμε και γυρίζουμε στις παλιές μας συνήθειες. Δεν έχουμε χρόνο να φροντίσουμε όσους έχουν ανάγκη, τα χρήματά μας ξαφνικά δεν φτάνουν ούτε για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας. Κάποιοι θα πουν ότι αυτό δεν είναι καλό. Κάποιοι άλλοι, ότι έστω και μια φορά το χρόνο να συμβαίνει, είναι καλύτερο από το τίποτα. Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Εμένα πάλι, με απασχολεί το γιατί. Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Φταίει η γέννηση του θείου βρέφους, η παραδοσιακή οικογενειακή ατμόσφαιρα, τα φώτα κι ο περίτεχνος στολισμός, το «Πνεύμα των Χριστουγέννων», οι τύψεις μας… Ακόμη το ψάχνω. Εντός των τειχών, αλλά και εκτός, όπως πρόσφατα συνειδητοποίησα, βλέποντας τις φωτογραφίες που ασυναίσθητα και χωρίς σκοπό τραβάω τα τελευταία χρόνια.