Η παρηγορητική μελαγχολία της Π(π)όλης

«...κάθε λέξη σχετικά με τον χαρακτήρα, την ψυχή ή την υπόσταση μιας πόλης, με ένα έμμεσο τρόπο, γυρίζει σε συζήτηση για τη δική μας ψυχική κατάσταση. Η πόλη πέραν από εμάς τους ίδιους δεν έχει άλλο κέντρο»

Ορχάν Παμούκ

Η Πόλη, πόλη φορτισμένη, πόλη μαγική, προσιτή και εύληπτη, απεκδύθηκε το τουριστικό της πρόσωπο, δίνοντας μου την ευκαιρία να αφηγηθώ τη δική μου προσωπική ιστορία την ίδια ώρα που στα φωτογραφικά καρέ μου αποπειρόμουν να αποτυπώσω τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που συναντάς καθημερινά στους δρόμους και στα καλντερίμια της, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στα τοπία, στους νυχτερινούς φωτισμούς, στην ιδιόμορφη αρχιτεκτονική των παλαιών και σύγχρονων κτισμάτων.

Κι έτσι η Πόλη, πόλη αγαπημένη των πολλών, έγινε για λίγο και η δική μου Π(π)όλη, καθώς η μελαγχολική της ατμόσφαιρα φιλοξένησε, με τρόπο παρηγορητικό, τη δαιδαλώδη διαδρομή που ιχνηλάτησε μέσα μου ο πόνος μιας σημαντικής απώλειας.

Ίσως, αν είχα επισκεφθεί την Πόλη σε μια διαφορετική προσωπική φάση, να αποτύπωνα άλλα πράγματα στα καρέ μου. Ίσως, πάλι, να έριχνα το βλέμμα μου και στα ίδια, από μιαν άλλη όμως οπτική γωνία, αφού στις φωτογραφίες αποτυπώνει κανείς τον κόσμο που έχει μέσα του κι αφού «η πόλη, η κάθε πόλη, πέραν από μας δεν έχει άλλο κέντρο».

Αγγελική Καστρινέλλη