Hospital

Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί το τέταρτο προσωπικό λεύκωμα του Δημήτρη Μυτά με τίτλο “HOSPITAL”.

Η συλλογή των φωτογραφιών του Δημήτρη Μυτά με τίτλο HOSPITAL αποτελεί ουσιαστικά τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του η οποία συγκροτείται από μεγάλη ατομική έκθεση και λεύκωμα. Εγκαταλείποντας τον ρόλο του Πατέρα/Φωτογράφου, ρόλο με τον οποίο τον είχαμε γνωρίσει στην προηγούμενή του δουλειά με τον τίτλο Μηδέν Δέκα με την οποία είχε επικεντρωθεί στην εικονογράφηση της οικογένειάς του και συγκεκριμένα των παιδιών του την πρώτη δεκαετία της ζωής τους, τώρα επανέρχεται και δοκιμάζει τον εαυτό του παρουσιάζοντας ένα καινούργιο σώμα δουλειάς που προέρχεται από τον ευρύτερο «οικογενειακό επαγγελματικό του περίγυρο» που δεν είναι άλλος από τον χώρο του Νοσοκομείου του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι.

Πληροφορίες έκδοσης:
ISBN: 978-618-0-0554-8
Ημερομηνία έκδοσης: 24/02/2016
Επιμέλεια έκδοσης: Δρ. Νίνα Κασσιανού
Tιμή: 22,50 €

Hospital - Πορτρέτα χώρων και ανθρώπων
Ο Δημήτρης Μυτάς στην πιο πρόσφατη εργασία του με τίτλο «Μηδέν Δέκα» επικεντρώθηκε στην εικονογράφηση της οικογένειας του και συγκεκριμένα των παιδιών του, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει την πρώτη δεκαετία της ζωής τους. Εγκαταλείποντας τις πρώτες φωτογραφικές του αναζητήσεις που είχαν ως κύριο άξονα τη φωτογραφία δρόμου, μια τάση που επικράτησε μετά τη 10ετία του 70 στην Ελλάδα, αλλά που είχε καθορίσει πολύ νωρίτερα την ιστορία της φωτογραφίας, στην Ευρώπη και την Αμερική, από τον Walker Evans και μετά, ο Μυτάς, αναζήτησε νέους δρόμους εκφραστικής φόρμας.
Αφήνοντας πίσω το ρόλο του Πατέρα/Φωτογράφου επανέρχεται σήμερα και δοκιμάζει τον εαυτό του με τη συγκρότηση ενός νέου σώματος δουλειάς που προέρχεται από τον ευρύτερο «οικογενειακό επαγγελματικό του περίγυρο» που δεν είναι άλλος από το χώρο του νοσοκομείου του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, περισσότερο από μία εικοσαετία.
Ο ρόλος, αυτή τη φορά, του Ιατρού/Φωτογράφου αποτελεί μια νέα δυσκολότερη για αυτόν σπουδή, με αντικείμενο ένα χώρο που εμπλέκεται καθημερινά επαγγελματικά αλλά και συναισθηματικά. Η καλλιτεχνική προσέγγιση του χώρου εργασίας του, του «Νοσοκομείου», αποτελεί μια διέξοδο στην εναγώνια αναζήτηση τρόπων φωτογραφικής δημιουργίας «μέσα από την τριβή της καθημερινής εργασιακής ρουτίνας και της σκληρότητας του ιατρικού χώρου», όπως αναφέρει.
Σε στιγμές ηρεμίας μέσα στην πολύωρη εργασία του και τις πολλαπλές εφημερίες, στα διαλλείματα και τις «ελεύθερες» ώρες του, ο Δημήτρης προσπαθεί να διαμορφώσει μια άλλη οπτική πραγματικότητα. Η περιπλάνηση της ματιάς του στους οικείους χώρους του Νοσοκομείου δεν γίνεται για να συλλάβει τη στιγμή που φευγαλέα ξετυλίγεται μπροστά του, αλλά για να επιλέξει σχολαστικά το τι και τον τρόπο που θα φωτογραφίσει, αφού ο χώρος που κινείται και οι άνθρωποι που συναντά δεν είναι άγνωστοι σε αυτόν αλλά οικεία πρόσωπα και καταστάσεις στον οριοθετημένο και απόλυτα επαναλαμβανόμενο χώρο της εργασίας του.
Με αυτήν την έννοια οι φωτογραφίες του συνιστούν μια μορφή αφήγησης καθώς ο Δημήτρης μας μιλάει για ιστορίες προσώπων και χώρων της καθημερινότητας του τις οποίες μελετάει, επιμελείται και σκηνοθετεί με απόλυτη ακρίβεια.
Ο Μυτάς συνθέτει ένα φωτογραφικό δοκίμιο με κοινωνικό περιεχόμενο, που δεν βασίζεται σε μια φαντασιακή επινόηση, αλλά σε μια εις βάθος έρευνα και καταγραφή του συγκεκριμένου θέματος. Άλλωστε η δημιουργία ενός φωτογραφικού δοκιμίου προϋποθέτει κάποια οικειότητα με το αντικείμενο που δημιουργείται μέσα από την επισταμένη έρευνα και τη συνεχή τριβή. Αυτή η οικειότητα του Μυτά με το νοσοκομειακό χώρο είναι που μας αποκαλύπτει, λεπτομέρειες, καταστάσεις και συγκυρίες άγνωστες στους αμύητους θεατές όσο και εάν η επαφή όλων μας με αυτούς τους χώρους μπορεί να θεωρηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποια στιγμή ως δεδομένη.
Ο Μυτάς καταγράφει συστηματικά, με τρόπο προσχεδιασμένο και προμελετημένο το περιβάλλον της εργασίας του, και χαρτογραφεί το νοσοκομειακό χώρο ο οποίος συντίθεται από εξωτερικές προσόψεις κτηρίων, άδεια δωμάτια και ψυχρούς διαδρόμους, ιατρικά εργαλεία, άψυχα αντικείμενα, αλλά κυρίως από πορτρέτα συνεργατών που συνιστούν το δυναμικό μοχλό κίνησης αυτών των πολυδαίδαλων κατασκευών, και δίνουν νόημα και αξία στην ύπαρξη τους.
Οι φωτογραφίες διαθέτουν ένα πλούτο κοινωνικών επισημάνσεων. Εκφράσεις και στάσεις του σώματος, διαφορετικά στυλ ένδυσης, συνθέσεις αντικειμένων και παραστάσεις από περιβάλλοντες χώρους με ή χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Όπως ο August Sander, με το μεγαλειώδες έργο του πάνω στην κοινωνία μιας περιοχής στη Γερμανία, έτσι και ο Μυτάς μας μετατρέπει σε ενεργούς και προσεκτικούς παρατηρητές και μας προτρέπει να μετρήσουμε με προσοχή τα συστατικά αυτών των μεμονωμένων εικόνων που το σύνολο τους μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου έργου το οποίο αυτή η κλειστή κοινωνία επιτελεί.
Οι φωτογραφίες του στέκονται απέναντι μας σιωπηλές, ερμητικές και συχνά μελαγχολικές. Εδώ ο λόγος του φωτογράφου αναδύεται μέσα από το κόσμο της σιωπής. Και εμείς γινόμαστε μάρτυρες μιας ενεργούς μεταμόρφωσης κατά την οποία η αποστειρωμένη άφωνη γλώσσα των πραγμάτων μετουσιώνεται σε μια γλώσσα γεμάτη έννοιες, εκφράσεις και σύμβολα.
Γιατί εκτός από την ακτινογραφία των εσωτερικών και των ενδότερων, πιο βαθειά κρυμμένων χώρων του νοσοκομείου ο Δημήτρης καταφέρνει να μεταλλάξει αντικείμενα κοινής χρήσης σε αντικείμενα αξίας. Ένα καρότσι ή ένα ιατρικό ψαλίδι, ένα εξεταστικό κρεβάτι ή ένα πιεσόμετρο τοίχου κληρονομούν τη ζωτικότητα και το χαρακτήρα των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούν. Οι διαφορετικές εστιακές αποστάσεις που επιλέγει να τα φωτογραφίσει όσο αυστηρά προκαθορισμένες και επιλεγμένες και εάν είναι, προσθέτουν μία ανάλαφρη διακριτή αυτονομία.
Μέσα από τα 20 και πλέον χρόνια που ο Δημήτρης έχει σκύψει με αγάπη και μεράκι σε αυτή την εργασία, μας προσφέρει μια αφήγηση γεμάτη αμεσότητα και ακρίβεια όπου δεν εμφιλοχωρεί η νοσοκομειακή νοσηρότητα, αλλά η φωτογραφική αναζήτηση της καθαρής φόρμας έτσι όπως αυτή αναδύεται από τον υπάρχοντα φυσικό φωτισμό που προσφέρει γλαφυρότητα και εκφραστικότητα στους τόνους του ασπρόμαυρου.

Νίνα Κασσιανού

O Δημήτρης Μυτάς γεννήθηκε στο Καπαρέλι Αργολίδας το 1970. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και ασκεί το επάγγελμα του ιατρού. Ασχολείται δημιουργικά με την καλλιτεχνική φωτογραφία από το 1992 όταν και τη διδάχθηκε στη Ν.Ε.Λ.Ε. Ζωγράφου από το Ν. Ανδρικόπουλο και το Ν. Δημολίτσα. Υπήρξε μαθητής του Πλ. Ριβέλλη και μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου επί αρκετά έτη. Από το 2010 το έργο του επιμελείται η ιστορικός και επιμελήτρια φωτογραφίας Nίνα Κασσιανού. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε ατομικές (Διάβαση / 1998, Φωτοχώρος / 1999, Επί Κολωνώ / 2003 & Γκαλερί M55projects / 2011) και ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας (Βίλλα Ζωγράφου / Αθήνα / 1994, Σπίτι Της Κύπρου / Αθήνα / 1998, Μουσείο Μπενάκη / Αθήνα / 2001, Villa Fidelia / Perugia / Italy / 2002, Γκαλερί M55projects / Αθήνα / 2012, "Schacht 8" / Marl / Germany / 2013, "Slices of Silence" / Eleni Marneri Gallery / Αθήνα / 2013, "VI" / Γκρι Καφέ / Αθήνα / 2014, Photobiennale 2014 / Λόγος VIII / Θεσσαλονίκη / 2014, 4 o Φεστιβαλ Φωτογραφίας Μεσολογγίου / Μεσολόγγι / 2015, “Give a Gift: Μια Φωτογραφία" / Γκαλερί Εικαστικός Κύκλος / Αθήνα / 2015, «Τριάντα χρόνια - Τριάντα φωτογράφοι» / Μουσείο Γουναρόπουλου / Αθήνα / 2015). Έχει κυκλοφορήσει τρία προσωπικά φωτογραφικά λευκώματα [ «Πρόσωπα» / 1998 (εκδόσεις Φωτοχώρος ), «Ενόραση» / 2003 (εκδόσεις Φωτοχώρος), «Μηδέν Δέκα» / 2011 (εκδόσεις Μεταίχμιο)] και έχει συμμετάσχει στην έκδοση του Μουσείου Μπενάκη «Αθήνα 2001 – Όψεις & Απόψεις» και την έκδοση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης “Photobiennale - Logos 2014”. Δείγματα της δουλειάς του έχουν δημοσιευτεί σε φωτογραφικά περιοδικά, έχουν φιλοξενηθεί σε ιστοσελίδες και έχουν παρουσιαστεί σε φωτογραφικές ομάδες.