Tehom - Άβυσσος
έκθεση φωτογραφίας της Renee Revah και installation του ΔημήτρηΜπάκα στο πλαίσιο του 48ου Φεστιβάλ Ολύμπου
Με αφετηρία στα σκοτεινά νερά, απύθμενη αρχή της δημιουργίας, και σε μαύρες σελίδες που γράφτηκαν στην ιστορία των προγόνων της, η RenéeRevahπαρουσιάζει μια έκθεση φωτογραφίας- installation με τίτλο “Tehom – Άβυσσος”, η οποία εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 15 Ιουλίου, στις 21:00, στην Αίθουσα Θάλεια του Κέντρου Μεσογειακών Ψηφιδωτών Δίου, όπου θα φιλοξενείται έως και τις 30 Αυγούστου.
Η έκθεση αποτελείται από υποβρύχιες φωτογραφίες, με έμμεσες και άμεσες αναφορές στην ιστορία του αφανισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και ειδικά της οικογένειας της φωτογράφου. Συνοδεύεται από την ηχητική εγκατάσταση που εμπνεύστηκε ειδικά για τις εικόνες της “Αβύσσου” ο συνθέτης Δημήτρης Μπάκας . Η έκθεση είναι αφιερωμένη στην μνήμη όλων όσων χάθηκαν και στον αγώνα των ανθρώπων για ζωή.
Renée Revah ǀ Tehom - Άβυσσος
Στις 15 Μαρτίου 1943, πριν από 76 χρόνια, στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης σφύριζε το πρώτο τρένο του θανάτου για τα στρατόπεδα Μπιρκενάου και Άουσβιτς της Πολωνίας. 2.800 εβραϊκής καταγωγής πολίτες στοιβάχτηκαν σε σφραγισμένα εμπορικά βαγόνια ζώων. Μέχρι τις 2 Αυγούστου του 1943 μεταφέρθηκαν με 19 αποστολές, οι οποίες έφθαναν νύχτα, "Nacht und Nebel" («Νύχτα και με ομίχλη»), 46.061 Εβραίοι στα στρατόπεδα, όπου στην πλειοψηφία βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Μεταξύ των θυμάτων ήταν και οι συγγενείς της φωτογράφου: η προγιαγιά της Sol Venezia μαζί με τα παιδιά της Olga, Lina και Isaac.
Ρούχα και υφάσματα ήταν, όσα κληρονόμησε η οικογένειά της ως αντικείμενα μνήμης των ανθρώπων που χάθηκαν και του αγώνα τους να επιβιώσουν. Στις φωτογραφίες μια πλεκτή κουρτίνα βυθίστηκε τελετουργικά στο νερό εκπληρώνοντας συμβολικά την ανάγκη της κάθαρσης και ο μετεωρισμός του σώματος συνδέεται με την πρωταρχική μορφή της ζωής στην μήτρα. Τα σκοτεινά νερά παραπέμπουν στην Άβυσσο (Tehom), στον απέραντο βυθό και τα σκοτεινά ύδατα που σκεπάζουν την αόρατη και απρόσφορη γη, στην Βίβλο. Παρόν είναι και το ζωοποιό θεϊκό πνεύμα, που περιφέρεται στα ύδατα του δικό μας εσωτερικού απύθμενου βυθού και γεννά το φως της αγάπης, της αποδοχής και της συγχώρεσης.
Δημήτρης Μπάκας ǀ Σύνθεση Ηχοτοπίου
O ήχος της Installation είναι μια Σύνθεση Ηχοτοπίου (Soundscape Composition) του Δημήτρη Μπάκα. Εστιάζοντας στην ιστορική μνήμη και τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας, ο συνθέτης χρησιμοποιεί ως υλικά, επιστημονικές ηχητικές καταγραφές (pulsars, πλανητών, βυθού θαλάσσης, κλπ) που ουσιαστικά αποτελούν Ιστορικές ηχητικές αποτυπώσεις. Μέσασε αυτό το πλαίσιο, ο συνθέτης ερμηνεύει τις καταγραφές ως είδος ‘ηχητικών ανασκαφών’, τις επεξεργάζεται και συντάσσει ένα αφαιρετικό αφήγημα της δημιουργίας σύμπαντος, γης και ανθρώπου.
Σχεδιασμός - Οργάνωση: Γιάννης Ευθυμιάδης
RenéeRevah
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ηθοποιός και έπειτα παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας. Εργάζεται σα φωτογράφος από το 2001 και η αγάπη της για το θέατρο έχει επηρεάσει την προσέγγισή της στη φωτογραφία. Σαν αποτέλεσμα, η τάση της είναι να σκηνοθετεί τις εικόνες και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της σαν μέρος μιας παράστασης.
Έργα της έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2016, ξεκίνησε την υποβρύχια φωτογραφία με ελεύθερη κατάδυση. Ο βυθός στις εικόνες της, φαίνεται μαγικός και τα πρόσωπα που απεικονίζοται στο νερό, μοιάζει να κολυμπούν στον δικό τους εσωτερικό βυθό.
Δημήτρης Μπάκας
Γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1975. Σπούδασε σύνθεση µε δάσκαλο το Θεόδωρο Αντωνίου. Συνέχισε τις µμουσικές σπουδές στο GoldsmithsCollege, UniversityofLondon (Μaster και PhDinContemporaryMusicComposition) υπό την επίβλεψη του καθηγητή RogerRedgate
Κατά τα έτη 2010-2011 υπήρξε επισκέπτης ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, όπου ολοκλήρωσε µμεταδιδακτορική έρευνα. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια, residencies και έχει λάβει διεθνείς διακρίσεις. Ο Μπάκας δραστηριοποιείται και ως εικαστικός ήχου με έργα που εκτίθενται κυρίως σε μουσεία.
Είναι µέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών (ΕΕΜ), του Ελληνικού Συνδέσμου Συνθετών Ηλεκτροακουστικής Mουσικής (ΕΣΣΗΜ), του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας (ΚΣΥΜΕ), της Ελληνικής Εταιρίας Ακουστικής Οικολογίας και του Temp’óraProject (Μπορντό Γαλλίας).