Group Show

H Γκαλερί Bernier/Eliades παρουσιάζει μία νέα ομαδική έκθεση γλυπτικής, σχεδίου, ζωγραφικής και φωτογραφίας. Η έκθεση συνδυάζει σημαντικά έργα των ιστορικών καλλιτεχνών Pier Paolo Calzolari, Γιάννη Κουνέλλη, Konrad Lueg, Marisa Merz, Sigmar Polke, Thomas Schütte και Keith Sonnier, γλυπτά των Lionel Εstève, Jim Shaw, Franz West και Διονύση Καβαλλιεράτου, φωτογραφικά έργα της Κατερίνας Ζαχαροπούλου και του Walead Beshty καθώς και σχέδια των Νίκου Ναυρίδη, Raymond Pettibon, Χριστιάνας Σούλου, Kara Walker και Robert Wilson.

Ο Walead Beshty (γ. 1976, Αγγλία) είναι καλλιτέχνης και κριτικός. Στα έργα του διακρίνει κανείς έντονη επιρροή από την εννοιολογική τέχνη του ’70 αλλά και από την φορμαλιστική αισθητική. Η δουλειά του εστιάζει στην αλληλεπίδραση ανάμεσα στην αισθητική και τους ιδεολογικoύς μηχανισμούς της καπιταλιστικής κουλτούρας. Σε αυτή την έκθεση παρουσιάζει το έργο «The Phenomenology of Shopping #3».

O Pier Paolo Calzolari (γ.1943, Ιταλία) είναι ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της Arte Povera. Η πρακτική του περιλαμβάνει ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, κείμενα, βίντεο, περφόρμανς, χρησιμοποιώντας υλικά όπως φωτιά, πάγος, σίδηρος, αλάτι, μούχλα, καπνός κτλ. Στα έργα του υψώνει την ιεροτελεστία της καθημερινότητας στο επίπεδο της αισθητικής εμπειρίας, και εστιάζει στην ευαισθησία και στην ευθραυστότητα των αντικειμένων και υλικών. Ο Pier Paolo Calzolari, έχει αναδρομική έκθεση στηGalleria Internazionale d’Arte Moderna di Ca’ Pesaro στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας.

O Lionel Εstève (γ.1967, Γαλλία) δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονται από ακραίες διαστάσεις, έντονους συνδυασμούς χρωμάτων και ποικιλία υλικών. Στοιχεία όπως σχοινί, ύφασμα, παγιέτες, σύρμα και πέτρες, συνδυάζονται για να προκύψουν γλυπτά, mobiles ή κολλάζ που ταλαντεύονται ανάμεσα στην αναπαράσταση και την αφαίρεση. Άλλες φορές παραπέμπουν σε κάτι χιουμοριστικό, άλλες φορές σε κάτι εξωπραγματικό: μπορεί να θυμίσουν γιγάντια βάζα, βότσαλα και μπαλόνια, μικροσκοπικούς γαλαξίες ή ιστούς αράχνης.

Η δουλειά του Διονύση Καβαλλιεράτου (γ.1979, Ελλάδα) αποκαλύπτει το προσωπικό του μυθολογικό σύμπαν με αιχμηρά ειρωνικό χιούμορ. Τα γλυπτά εκπληκτικής δεξιοτεχνίας ανατρέπουν ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα με έναν ιστό αναφορών από comics και την κόλαση του Δάντη, μέχρι παιδικά παραμύθια και την Αλ-Κάιντα. Οι μετά-ποπ αφηγήσεις του απεικονίζουν το ανθρώπινο είδος στα ύψη και στα βάθη του μεγαλείου του.

O Γιάννης Κουνέλλης (γ. 1936, Ελλάδα) είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως ηγετική φιγούρα του κινήματος Arte Povera και ως οπτικός φιλόσοφος που με ποικίλα μέσα συντάσσει μία νέα εννοιολογική και αισθητική αλφάβητο. Έχει αφιερωμένη αίθουσα στην Tate Modern, ενώ έργα του συγκαταλέγονται στις συλλογές των μουσείων Guggenheim και MoMA ΝΥ.

Ο Konrad Lueg (1939-1996, Γερμανία) σπούδασε καλές τέχνες και ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντίσελντορφ 1958 - 1962 μαζί με τους Gerhard Richter, Sigmar Polke και Manfred Kuttner. Το πραγματικό του όνομα ήταν Konrad Fischer, αλλά ως καλλιτέχνης χρησιμοποιούσε το επώνυμο της μητέρας του για να υπογράφει τα έργα του. Η πρακτική του, συμπεριλαμβάνει ζωγραφικά έργα με ποπ αναφορές, σχέδια και αντικείμενα. Σταμάτησε τη δραστηριότητά του ως καλλιτέχνης όταν άνοιξε τη γκαλερί του το 1967.

Η Marisa Merz (γ.1925, Ιταλία) ήταν μία από τις κεντρικές προσωπικότητες και η μόνη γυναίκα που συνδέεται με το κίνημα της Arte Povera στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και του '70. Γνωστή για την ασυνήθιστη χρήση υλικών όπως χαλκός, σύρμα, πηλός και κερί, τα γλυπτά και τα σχέδια της Merz αντανακλούν την ποιητική ευαισθησία και το όραμά της για την τέχνη και τη ζωή.

Ο Νίκος Ναυρίδης (γ.1958, Ελλάδα) αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της νέας γενιάς Ελλήνων καλλιτεχνών. Αν και είναι γνωστός για τις video εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, σε αυτή την έκθεση παρουσιάζει έργα που εξερευνούν τις δυνατότητες του σχεδίου θέτοντας ερωτήματα σχετικά με τον αφηγηματικό χαρακτήρα του μέσου. Ένα σύνολο από γραμμές, σχήματα, αρχιτεκτονικά στοιχεία, οργανικές μορφές, φυσικά μοτίβα, μηχανικά μέλη, ξεδιπλώνουν ιστορίες που αν και μπορεί κανείς να παρακολουθήσει είναι τελικά δύσκολο να περιγραφούν.

Ο Raymond Pettibon (γ.1957, ΗΠΑ) είναι ίσως από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αμερικανούς καλλιτέχνες που επικεντρώθηκαν στο σχέδιο ως πρωταρχικό μέσο. Ενώ το ύφος του αρχικά στηρίχθηκε στην εικονογράφηση κινουμένων σχεδίων, στην πορεία ανέπτυξε μια εντελώς προσωπική προσέγγιση που χαρακτηρίζεται από μια μοναδική και εξεζητημένη σχέση μεταξύ εικόνας και κειμένου.

O Sigmar Polke (1941-2010, Γερμανία) είναι ένας από τους γνωστότερους ζωγράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60 πειραματιζόταν με ένα ευρύ φάσμα μορφών και αντικειμένων, συγκεντρώνοντας εικόνες από αντιφατικές ή απρόσμενες πηγές, ταυτόχρονα ιστορικές και σύγχρονες, και χρησιμοποιώντας μια ποικιλία από διαφορετικά υλικά και τεχνικές. Στην πραγματικότητα η καλλιτεχνική ποικιλομορφία του Polke, και η αντίσταση του σε οποιαδήποτε μορφή κατηγοριοποίησης, είναι η μόνη θεματική συνέπεια στο έργο του.

Ένα χαρακτηριστικό της τριαντάχρονης καριέρας του Thomas Schütte (γ. 1954, Γερμανία) είναι ότι το έργο του αναπτύσσεται σε πολλά διαφορετικά πεδία: αρχιτεκτονικά μοντέλα, εγκαταστάσεις, υδατογραφίες, πανό, γλυπτά σε διαφορετικές κλίμακες, χαρακτικά, είναι μερικά από τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια. Ο Schütte δημιουργεί μια προσωπική συλλογή από τεχνικές και μορφές, από την οποία αντλεί το υλικό του κάθε φορά. Πιστεύει ότι η μορφή, το υλικό και το χρώμα έχουν τη δική τους γλώσσα, που είναι αδύνατο να μεταφραστεί. Το 2007 το έργο τουThomas Schütte «Model for a Hotel», ένα γυάλινο γλυπτό βάρους 8 τόνων που επιλέχθηκε για να κοσμήσει την τέταρτη πλίνθο της Trafalgar Square – ένα από τα χαρακτηριστικότερα μνημεία του Λονδίνου.

O Jim Shaw (γ.1952, ΗΠΑ) είναι διεθνώς γνωστός για τις πολυσύνθετες, αφηγηματικές σειρές έργων που δημιουργεί, συνδυάζοντας ανατρεπτικές τεχνοτροπίες και στυλ. Η δουλειά του είναι συνυφασμένη με στοιχεία της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας που εναλλάσσονται μέσα σε ένα δομικό πλαίσιο αφηγηματικών ενοτήτων. Ο καλλιτέχνης αποσκοπεί να υπονομεύσει την υπεροπτική avant-garde, τον πουριτανισμό της αμερικάνικης κουλτούρας και τη γνησιότητα στην τέχνη.

Ο πρωτοπόρος Keith Sonnier (γ.1941, ΗΠΑ), πρωταγωνιστής του ιστορικού “New Sculpture Movement” θεωρείται ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες, στη δεκαετία του 1960 που χρησιμοποίησε το φως ως καλλιτεχνικό μέσον στη γλυπτική. Διεθνώς αναγνωρισμένος για τις καινοτομικές εγκαταστάσεις, τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις καθώς και για τα γλυπτά που δημιουργεί με βάση τα φώτα νέον, ο Sonnier συνθέτει ένα σύμπαν από βιομηχανικά μέταλλα, σχοινί, λάτεξ, ξύλο, γυαλί, ατσάλι, υφάσματα και φως αποκαλύπτοντας την υπαρξιακή δύναμη των υλικών πάνω στις αισθήσεις του θεατή.

Η Χριστιάνα Σούλου (γ.1961, Ελλάδα) δημιουργεί σχέδια που χαρακτηρίζονται από ευαισθησία αλλά και μια ακαδημαϊκή σχεδόν αυστηρότητα, αποτελώντας, δε, σχόλια επάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Εξετάζουν έναν εσωτερικό κόσμο που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, που υπόκειται συνεχώς σε αλλαγές, και μεταμορφώνεται υπακούοντας στα καπρίτσια του ανθρώπινου θυμικού. Στα σχέδιά της εύκολα διακρίνει κανείς μια ιδιαίτερη προσοχή σε πνευματικές και ψυχολογικές καταστάσεις, καθώς και μια άμεση σχέση με τον χορό και το θέατρο. Τα έργα της μοιάζουν να συνεχίζουν, αλλά και να πραγματεύονται εκ νέου, μια παράδοση που ξεκινά από το κουκλοθέατρο του Heinrich Kleist και φτάνει ως το έργο των Oskar Schlemmer και Hans Bellmer.

Η Kara Walker (γ. 1969,ΗΠΑ) ανακαλεί στο έργο της την εικόνα της ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες στην προ του Αμερικανικού εμφυλίου εποχή, με στόχο να καταδείξει τον παραλογισμό και την αγριότητα της δουλείας. Το έργο αυτό είναι ένα εκρηκτικό μείγμα βίας και διαφυλετικών σεξουαλικών σχέσεων. Ο χαρακτήρας των ιστοριών που αφηγείται είναι εφιαλτικός, αν και φανερώνει μια προκλητική αίσθηση του χιούμορ, στρέφοντας τελικά την προσοχή μας στη φρίκη και τις αντιφάσεις ενός συστήματος βασισμένου στην κακοποίηση.

Ο Franz West (γ. 1947, Αυστρία) ξεκίνησε ως αυτοδίδακτος καλλιτέχνης στις αρχές της δεκαετίας του '70, και δημιουργούσε έργα μικρής κλίμακας, σε χαρτί. Από τότε η πρακτική του περιλαμβάνει αφηρημένα γλυπτά, έπιπλα, κολάζ, εγκαταστάσεις. Ο αποσπασματικός χαρακτήρας των έργων του Franz West, η πρωτόγονη και τραχιά φύση των επιφανειών και των σχημάτων τους, καθώς και τα δυνατά χρώματα προκαλούν τον θεατή σε μια διαπραγμάτευση για την ταυτότητα του σύγχρονου έργου τέχνης.

O Robert Wilson (γ. 1941, ΗΠΑ) θεωρείται ένας από τους κυριότερους μεταρρυθμιστές του θεάτρου. Σπούδασε αρχιτεκτονική και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και στο Ινστιτούτο Pratt του Μπρούκλυν και ζωγραφική στο Παρίσι. To 1968 συγκέντρωσε μια ομάδα καλλιτεχνών η οποία έχει γίνει γνωστή με το όνομα Byrd Hoffman School of Byrds, και άρχισε να δίνει παραστάσεις σε ένα κτίριο στο νότιο Μανχάταν. Aπό το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70 συνεργάζεται με Eυρωπαϊκά θέατρα και Όπερες. Υπήρξε στενός φίλος και συνεργάτης του θεατρικού συγγραφέα Heiner Müller. Tα σχέδια, η ζωγραφική, τα έπιπλα, η γλυπτική και οι εγκαταστάσεις πολυμέσων του Wilson έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Έχει λάβει πολλά βραβεία ανάμεσά τους και το Χρυσό Λιοντάρι γλυπτικής στη Μπιενάλε της Βενετίας.

Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου (γ. 1958, Ελλάδα) παρουσιάζει δύο φωτογραφικά έργα, συνέχεια της εικαστικής εγκατάστασης «Petronella Oortman», που παρουσίασε το Κέντρο Σύγρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης στο Μπέη Χαμάμ. Το έργο είναι μία σπονδυλωτή, οπτική αφήγηση σκηνών από τη ζωή μιας γυναίκας σε ένα κατασκευασμένο οικιακό περιβάλλον, και η ιδέα του αντλείται από το αυθεντικό Κουκλόσπιτο της «Petronella Oortman» του 1690, που εκτίθεται στο Rijksmuseum του Άμστερνταμ ενώ τα σκηνοθετημένα «οικιακά» σκηνικά της Κατερίνας Ζαχαροπούλου προέρχονται από ένα ετερόκλητο σύνολο προσωπικών ενθυμημάτων, φωτογραφιών και διακοσμητικών αντικειμένων.

Η έκθεση θα διαρκέσει από 24 Νοεμβρίου 2011 έως 5 Ιανουαρίου 2012