Landschaft

Στην τελευταία έκθεση αυτής της σεζόν στη γκαλερί TinT, ένα κλασσικό θέμα, η τοπιογραφία, προσεγγίζεται με διαφορετικά μέσα και στόχους:

Συμμετεχουν: Ζωγραφική από τους Βασίλη Βασιλακάκη και Βαγγέλη Γκόκα, φωτογραφία από το Γιώργη Γερόλυμπο, σχέδιο από την Εύα Μαραθάκη, μακέτες από τη Μαρία Κριαρά, έργα με βελονιές από τη Νίνα Παπακωνσταντίνου, βίντεο από τη Βασιλεία Στυλιανίδου.

Ο βασικός προβληματισμός του Βασίλη Βασιλακάκη είναι πώς ένα τοπίο έκδηλης συναισθηματικής φόρτισης μπορεί να αποδοθεί μέσω μιας ψυχρής και αποστασιοποιημένης ζωγραφικής γλώσσας. Σημείο εκκίνησης του έργου που παρουσιάζει στην έκθεση, είναι μία φωτογραφία που έχει τραβήξει ο ίδιος. Η ισχνή, «ξεθωριασμένη» όψη του πίνακα και η χρονικά ακαθόριστη στιγμή ανταποκρίνονται πλήρως στην αίσθηση που μεταφέρει μια φθαρμένη εικόνα του παρελθόντος στο σήμερα.

Η ζωγραφική γλώσσα του Βαγγέλη Γκόκα αναμετράται με μια προϋπάρχουσα εικονογραφία, εξετάζοντας τις δυνατότητες, τις δυσκολίες και τις συνθήκες ύπαρξης μιας σύγχρονης τοπιογραφίας. Ο Γκόκας οικειοποιείται έργα τοπιογραφίας της δυτικής ζωγραφικής παράδοσης αλλά και φωτογραφικές και κινηματογραφικές εικόνες τοπίου, προτείνοντας με το έργο του μια υβριδική μείξη ειδών. Στα τοπία του ο πλαστικός χώρος δομείται από τα επάλληλα στρώματα ύλης που αποκαλύπτουν το ίδιο το γίγνεσθαι της ζωγραφικής διαδικασίας.

Στις δύο φωτογραφίες Χανιά αμμοθύελλα και Χανιά Νύχτα με τις οποίες συμμετέχει στην έκθεση, ο Γιωργής Γερόλυμπος φωτογραφίζει ακριβώς το ίδιο σημείο του ορίζοντα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικές συνθήκες. Μέσα από την αισθητική καταγραφή ακραίων καιρικών φαινομένων, όπως η αμμοθύελλα και η απόλυτη άπνοια, επιτυγχάνει ένα ζωγραφικό αποτέλεσμα μέσω μιας καθαρά φωτογραφικής διαδικασίας.

Στο έργο της Μαρίας Κριαρά βρισκόμαστε μπροστά σε με μία πρακτική, που μπορούμε να την ονομάσουμε πειραματική γεωγραφία. Πρόκειται για μία πρακτική η οποία ερευνά τη δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στην έρευνα, τη γεωγραφία, στην αρχιτεκτονική και στην καλλιτεχνική πρακτική. Οι μακέτες που παρουσιάζει στην έκθεση ανήκουν σε ένα ευρύτερο σύνολο έργων για ένα λατομείο, τα οποία φαίνεται να συγκροτούν ένα φανταστικό λήμμα για μια υποθετική έκδοση της Encyclopédie.

Η τοπιογραφία της Εύας Μαραθάκη είναι «γκρίζα», τα τοπία είναι πεπερασμένα. Πιο συγκεκριμένα η «ουρανογραφία» και η θαλασσογραφία της Μαραθάκη, σχολιάζουν την a priori απώλεια της ελευθέριας . Τα έργα της είναι ψυχογραφικά τοπία, ακόμη και όταν απεικονίζεται η ανθρώπινη μορφή.
Η διαδικασία της δημιουργίας είναι κατά μια έννοια και αυτή μέρος του έργου, η επαναλαμβανόμενη κίνηση του μολυβιού στο χαρτί, η επανάληψη του ίδιου του σώματος μέσω της υπολογισμένης χειρονομίας, «υπογραμμίζουν» τη θεματική της καλλιτέχνιδος.

H Νίνα Παπακωνσταντίνου αντλεί το υλικό της, όπως και ο Βαγγέλης Γκόκας, από τη δυτική εικονογραφία. Βασιζόμενη σε ασπρόμαυρες εκτυπώσεις των πρωτότυπων έργων, η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μολύβι και βελόνα για να αντιγράψει στο χαρτί τα μοτίβα που την ενδιαφέρουν, τα οποία αποδίδει με ελλειπτικό, καθαρά σχηματικό τρόπο. Αυτό που πρωτίστως φαίνεται να απασχολεί την Παπακωνσταντίνου είναι η ίδια η διαδικασία αντιγραφής. Η διαπερατότητα και η ανάγλυφη υφή των έργων της, τους δίνει την όψη δαντέλας ή κουρτίνας, δηλαδή μια γλυπτική διάσταση.

Η καλλιτεχνική αναζήτηση της Βασιλείας Στυλιανίδου επικεντρώνεται στην αντι-παράθεση και διαπλοκή πραγματικών και φανταστικών τοπογραφιών και στη δημιουργία εικονικών χώρων. Το έργο της αναφέρεται στην έννοια της ουτοπίας (ως εικονικός μη-χώρος) και στις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις του. Τα τοπία της Στυλιανίδου λειτουργούν όμως κυρίως ως ψυχοτροπικοί χώροι, στους οποίους εμφανίζονται σε λεπτές χορογραφίες ρυθμού και ακινησίας προϊόντα ψηφιακής επεξεργασίας. Κάθε ελάχιστη κίνηση τους χαρακτηρίζεται από τη διάσταση της ανοίκειας παρουσίας και χαρακτηριστικής σιωπής.