Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία

Το Σάββατο 4 Αυγούστου 2012, ημέρα με γεμάτο ακόμη φεγγάρι, λίγο μόλις μετά την πανσέληνο του Αυγούστου, θα απλωθεί στον αμμουδερό πυθμένα της θάλασσας του Ποσειδίου, στην Καλάνδρα Χαλκιδικής (πρώτο πόδι), η έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Καρκατσέλη, με τίτλο «Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία».

40 έγχρωμες φωτογραφίες αθέατων λεπτομερειών της ζωής στην πόλη, κατάλληλα προετοιμασμένες για να αντέχουν στην μακροχρόνια παραμονή τους στο νερό, θα βυθιστούν σε βάθος περίπου 2,5 μέτρων στη θάλασσα, ώστε να είναι και εύκολα ορατές από τους κολυμβητές, και να μην τους ενοχλούν. Ένα μηχανισμός θα τις κρατά σε απόσταση από την άμμο, ώστε να μη βυθίζονται σε αυτήν. Η καθαρότητα των νερών στη συγκεκριμένη περιοχή, σε συνδυασμό με την ποιότητα και σύσταση της άμμου που προσφέρει διαύγεια, θα επιτρέπουν στον κολυμβητή να τις βλέπει ακόμη και έξω από το νερό και δίχως εξοπλισμό. Από τον δημιουργό τους, όμως, για να τις απολαύσει κάποιος, και για τη σωστή αξιολόγησή τους, προτείνεται μάσκα θαλάσσης και αναπνευστήρας.

Βάση μας αυτό το σαββατοκύριακο για περί τέχνης κουβεντούλα και επί του θέματος σχόλια και κριτικές, θα είναι το μπαράκι στην αμμουδιά του ξενοδοχείου POSSIDI HOLLYDAYS RESORT, στην ακτή Αιγαιοπελαγίτικα (μετά το camping του πρώην ΕΟΤ), στο Ποσείδι της Χαλκιδικής.
Για ότι έκτακτο και επιπρόσθετες πληροφορίες το τηλέφωνο επικοινωνίας μας θα είναι αυτό του φωτογράφου: Βασίλης Καρκατσέλης 6942 860 890.

Χορηγός μας οι: Elounda Art Traditional Villas
http://www.eloundavillastraditional.gr/el/villas-in-art

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
Περί του φωτογραφικού αποσπάσματος
Η φωτογραφία εκ της φύσεώς της έχει όρια. Ο φωτογράφος που το γνωρίζει, κανονίζει το τι θα χωρέσει σε αυτά το όρια, έχει την άδεια από τους γραμμένους και άγραφους νόμους του μέσου. Από τους νόμους της τέχνης έχει την υποχρέωση να ασχολείται με ότι τον απασχολεί, άρα έχει την ψυχολογική άνεση, να αφήνει εκτός των πλαισίων της φωτογραφίας του, το πιθανώς περιττό, το μη χρειαζούμενο σε αυτήν. Για να το καταφέρει αποσπά αυτά που μας λέει ο Βρεττάκος περί καλλιτεχνικής ανάγκης, και πολλά άλλα.
Δια του αποκλεισμού, (σε αντίθεση με τα εβραϊκά περί γέννησης/γραμμική προσθήκη), όπως ακριβώς και δια της εις άτοπον απαγωγής, φτάνει ο δημιουργός στον πυρήνα αυτού για το οποίο θέλει να μιλήσει, όσο αποσπασματικό και αν είναι το θέμα του, όσο ελάχιστο, όσο μη ορατό ή ενδιαφέρον από τον οιονδήποτε παραπλέοντα αυτού.
Εάν η φωτογραφία τυπωθεί και ταξιδέψει προς άγραν θεατών, αυτό το ελάχιστο μετατρέπεται σε μέγιστο, καθώς προβάλλεται μόνον αυτό και δίχως τα πλαίσια αναφοράς του, δίχως το περιβάλλον από το οποίο αποσπάστηκε. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει στο θεατή τις δικές του αναγωγές, τις δικές του ερμηνείες, τοποθετήσεις, φορτίσεις.

Για την έκθεση
Το εκτός main stream, δημοσίων σχέσεων και μόδας καλλιτεχνικό έργο, όπου και να εκτεθεί, σε ότι καταλόγους και αν βρεθεί, θα αφορά πάντα ελάχιστους, ιδιαίτερα το έργο που επιλέγει, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως, να ακολουθεί ατραπούς δύσβατους.
Αυτό, που έτσι κι αλλιώς, δεν οράται από τους πολλούς (όχι η λεπτομέρεια για την οποία μιλήσαμε στην προηγούμενη παράγραφο, αλλά το καλλιτεχνικό έργο), αφού βρίσκεται εκτός των ενδιαφερόντων τους, βυθίζεται στο μέγιστο και γίνεται ακόμη πιο δύσκολα προσβάσιμο, βυθίζεται στον πυθμένα της θάλασσας.
Το είδος του φωτογραφικού έργου που αποτελεί, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως (είδος γραφής και περιεχόμενο), ελάχιστο μέρος του κυρίαρχου (εδώ η φωτογραφία του ελάχιστου), καταβυθίζεται στο νερό, λες και για να αποφύγει ή να εκβιάσει τη συμμετοχή του πιθανού θεατή του. Με την καταβύθιση γίνεται ορατό, φυσικά και πάλι, από λίγους, ίσως και λιγότερους. Από αυτούς που τυχαία θα συναντηθούν μαζί του ή αυτούς που θα το επιδιώξουν, θα το αναζητήσουν, αυτούς που προετοιμασμένοι θα το ψάξουν, αυτούς που θα φθάσουν στην νέα δροσερή γκαλερί μας, εφοδιασμένοι με τον κατάλληλο εξοπλισμό (μάσκες, αναπνευστήρες κτλ), εξοπλισμένοι με θέληση για διερεύνηση, με πίστη στην αξία του δίχως κέρδος παιχνιδιού.

Για τα ίδια τα έργα
Τι μεταφέρουμε μαζί μας από την πόλη στις διακοπές μας, στη φύση; Η αθωότητα που σταματά; Με ποιο δικαίωμα ο πολίτης ξέχασε και όλας το τι ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές; Τι αξίζει να τον κινητοποιεί και τι όχι; Η φόρμα (και των έργων και της έκθεσης) είναι αντίστοιχη του περιεχομένου. Σαν ο απόλυτος φορμαλισμός ενός μη φορμαλιστή. Το ρεαλιστικό της έγχρωμης φωτογραφίας οπισθοχωρεί υπέρ της ποιητικής του εξωπραγματικού χρώματος.
Οι καθρέφτες στον πυθμένα αντανακλούν τη σιλουέτα του θεατή τους αιωρούμενη στον πιο διάφανο πλακούντα, στο φως της αυτογνωσίας. Θα μπορούσε να μεταφραστεί σε αλλαγή τρόπου ζωής, σε επαναπροσδιορισμό αξιών και του κοινωνικού συστήματος εντός του οποίου διαβιούμε; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

ΥΓ
Οι φωτογραφίες μετά το Σαββατοκύριακο των εγκαινίων θα είναι προσβάσιμες στο διαδίκτυο στη διεύθυνση: http://karkatselis.weebly.com/nuomicronmuiotazetaepsiloniotasigma-omicro...
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την καταχώρηση αυτών των έργων χώρου (έργων που συμπεριλαμβάνουν, για την ανάγνωσή τους, πέραν της ενεργού συμμετοχής του θεατή τους και την μετατόπιση του) σε έναν κατάλογο ή στο διαδίκτυο θα είναι πάντα τα ίδια:
Τι σχέση θα έχουν αυτές οι εικόνες με τα αυθεντικά έργα/κατασκευές που τις περιέχουν; Τι συσχετισμούς θα μπορούν να προκαλούν σχετικά με τη ζωή και τις απολαύσεις της, με όσες στον άνευ ορίων πυθμένα εμπειρίες;
Τι συναίσθημα μπορούν να προκαλέσουν οι φυλακισμένες στον παγκόσμιο ιστό τυποποιημένες και σε μέγεθος και σε τρόπο ανάγνωσης, και σε μορφή προσέγγισης φωτογραφίες στον θεατή τους και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το συναίσθημα με την αίσθηση που αφήνει η επαφή με το αυθεντικό έργο, με τη χαρά της ανακάλυψής του, εκεί όπου εκτίθενται;
Τι μπορεί να προσδώσει η διάρκεια μίας τέτοιας αρχειακής ή μελετητικής θέασης, στο σχεδιασμένα παροδικό/πρόσκαιρο της επαφής μας με ένα έργο τέχνης;
Τι γίνεται με το καθεστώς ιδιοκτησίας; Τα έργα ελευθέρας βοσκής ανήκουν στο σύνολο και παραμένουν εκεί μέχρι να τα απορροφήσει η φύση ή συνηθισμένοι (ο καθένας μας) από την κυρίαρχη επιβολή της Αγοράς για κατοχή, τα κλέβουμε, τα αφαιρούμε από εκεί που βρίσκονται, με σκοπό να τα αναρτήσουμε στο σαλόνι μας ή να τα στοιβάξουμε σε κάποιο συρτάρι;

ΥΓ2 (μία κιόλας πρώτη αντίδραση)
- Μα πως τολμάς να πετάξεις τα έργα σου στη θάλασσα;

Εγώ είμαι . . . .
Εγώ είμαι λοιπόν ο μικρός, ο ασήμαντος.
Το παιδί που ξυπόλητο, με βρεγμένα τα πόδια,
βουλιαγμένα στην άμμο, του μιλούσες
και σου μιλούσε. Όμως, εσύ, ήξερες
πράγματα περισσότερα, επειδή
ήσουν παρούσα στον κόσμο από πάντοτε.
Και μου μιλούσες για την Αργώ,
το σεληνόφως που χρύσωνε τα μαλλιά
του Οδυσσέα, τον μέγιστο στόλο σου
(όλων των ειδών τα σκαριά που ελλιμένισες
στο βυθό σου) κι ακόμη για το άπειρο
όπου ανακύκλωνες το μεγαλείο σου,
θάλασσα, κι άλλα πολλά. Ενώ εγώ
σου απαντούσα με το ίδιο χαμόγελο
που μιλούσα στο γύρο μου πολύμορφο
θαύμα, που λέγεται Κόσμος. Λόγον
άλλο πληρέστερο να μιλώ
με το θείο σύμπαν δεν είχα.
ΝΒ