Fine

Η νέα σεζόν στη γκαλερί TinT ανοίγει με την έκθεση "Fine", που αποδίδει την έννοια του φίνου/ραφινάτου σε έργα λεπτά, πυκνής σύνθεσης και κομψής μορφής. Η έκθεση επιχειρεί να προβληθούν η διαδικασία, τα υλικά, οι επιφάνειες ή ο χώρος των έργων ως μέσα για την κατασκευή υποκατάστατων της πραγματικότητας.

Η ακρίβεια στον τρόπο εκτέλεσης, η ανάδειξη της λεπτομέρειας, η έμφαση στην οπτικότητα του αποτελέσματος, είναι μερικές από τις «εμμονές» των εικαστικών της έκθεσης, όπου συμμετέχουν: η Λένα Αθανασόπουλου, ο Νίκος Αλεξίου, o Γρηγόρης Γκρόζος, ο Χρήστος Δεληδήμος, η Μαρία Κριαρά, ο Εμμανουήλ Μπιτσάκης, η Νίνα Παπακωνσταντίνου, o Βασίλης Πασπάλης και ο Στρατής Ταυλαρίδης.

Το βίντεο της Λένας Αθανασοπούλου παρουσιάζει μια σειρά από video stills επεξεργασμένα τονικά, η διαδοχή των οποίων, ακολουθείται από τον ήχο ποδοβολητού. Ο ήχος σε συνδυασμό και συγχρονισμό με την εικόνα κάνει άμεση αναφορά στο γεγονός της φωτογραφικής αναπαράστασης του πραγματικού, την αποτύπωση ενός γεγονότος στη ροή του χρόνου . Η επιλογή του κάδρου είναι τέτοια ώστε να δημιουργήσει προβληματισμό σχετικά με το τι επιλέγεται κάθε φορά εντός κάδρου και τι μπορεί να διαδραματίζεται εκτός του.

Η μετατροπή διακοσμητικών στοιχείων σε εννοιολογικά οριζόμενες απεικονίσεις στις εύθραυστες κατασκευές του Νίκου Αλεξίου, έχει σαν αποτέλεσμα την ανάδειξη της χειρωνακτικής ενασχόλησης σε πράξη στοχασμού. Ομοίως και ο θεατής καθοδηγείται σε μια υποσυνείδητη έστω αναφορά και αναζήτηση σχετικά με την προέλευση των μοτίβων.

Χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου του Γρηγόρη Γκρόζου είναι οι σύνθετοι μικρόκοσμοι γεμάτοι από μικροσκοπικές φιγούρες που κινούνται μέσα σε πολύπλοκα δομημένους χώρους.

Μέσα από τη ζωγραφική του ο Χρήστος Δεληδήμος δημιουργεί ένα κόσμο υπερβατικό και μεταφυσικό. Στοιχεία παρμένα από τη φύση αλλά και τη φαντασία μπλέκονται σε μια ενιαία σύνθεση, συνθέτουν ένα καθαρά ψυχολογικό τοπίο. Ό,τι ζωγραφίζει αποκτά μια συμβολική διάσταση. Αρχέγονα ένστικτα, σκοτεινές και ασυνείδητες πλευρές της ανθρώπινης φύσης είναι το πεδίο έρευνάς του.

Αυτοπεριοριζόμενη στη συγκρότηση ενός αυστηρού σχεδιαστικού πρωτοκόλλου -κάπου μεταξύ μανίας, παραμιλητού και άσκησης ζεν- και έχοντας ως αφετηρία τις εικόνες της Εγκυκλοπαιδείας ή τις εικονογραφήσεις επιστημονικών εγχειριδίων, η Μαρία Κριαρά διερευνά τα ακραία εκείνα όρια της προσωπικής ερμηνείας του πραγματικού που είναι σε θέση να γονιμοποιήσουν υποθέσεις γύρω από τη συνοχή του θραυσματικού και το αφηγηματικό φορτίο των αναπαραστάσεων.

Ο Εμμανουήλ Μπιτσάκης συνθέτει αιχμηρές εικόνες παράνοιας, που αντιπαραθέτουν το αλλοτινό, το αλλόκοτο και το επίκαιρο.

Τα έργα του Βασίλη Πασπάλη αντιστέκονται στην συμβατική αφήγηση. Σε ένα περιβάλλον που μοιάζει επιτηδευμένα σκηνοθετημένο, προσφέρονται παράλληλες και ταυτόχρονες αφηγήσεις, θραύσματα ιστοριών που όταν συνδυάζονται μεταξύ τους μοιάζουν παράδοξα. Η εικόνα αποτυπώνει μία στιγμή πριν ή μετά από ένα γεγονός που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες.

Οι φιγούρες των ερωτικών συμπλεγμάτων στα σχέδια της σειράς Seven Bed-time Stories (Justine) της Νίνας Παπακωνσταντίνου εμφανίζονται ανάγλυφες στην επιφάνεια του χαρτιού, διάτρητες, ενώ το φόντο του σχεδίου είναι σχεδιασμένο με πολύ μικρές γραμμές, ώστε να δημιουργεί μια νέα υφή που να θυμίζει ύφασμα, και να μπλέκεται με τις φιγούρες. Οι διαφορετικές υφές καθιστούν λιγότερο παρά περισσότερο εμφανή και αναγνωρίσιμη την αναπαράσταση, ώστε να δίνεται έμφαση στο παιχνίδι της όρασης.

Ο Στρατής Ταβλαρίδης επέλεξε την τεχνική του paper cut ώστε τα έργα του να θυμίζουν παραδοσιακά εργόχειρα και να υπονοούν βιωμένους χώρους, λειτουργώντας παράλληλα σαν σύμβολα της προσπάθειας των ανθρώπων να υφάνουν τις ζωές τους.