Emotional Clothing

Η έκθεση γίνεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Aspects of Balkan Photography. Νέα διαδρομή σε καιρούς κρίσης", θα είναι η συμμετοχή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στους εορτασμούς του Δήμου για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και έχει τεθεί υπό την αιγίδα του του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (Τομέας Πολιτισμού).

Συμμετέχουν: Senay Ozturk (Βουλγαρία/Τουρκία), Margareta Kern (Βοσνία Ερζεγοβίνη/UK), Irina Pidova (Βουλγαρία), Θανάσης Ράπτης, Μαρίνα Προβατίδου, Γωγώ Γρηγοριάδου.

Emotional Clothing
Είναι το ντύσιμο αυτό που λέμε μόδα; Ή καλλίτερα, είναι μόνο μόδα; Αν δεν πάρουμε καθόλου υπόψη μας την τελείως απλοϊκή, παιδιάστικη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης για τη δήθεν ντροπή του Αδάμ που οδήγησε το ανθρώπινο είδος στην ανάγκη για την κάλυψη της γύμνιας του και αφαιρέσουμε για την οικονομία του κειμένου την πρακτική αξία του ρούχου ως μέσου προστασίας του ανθρώπου από τις καιρικές συνθήκες, οδηγούμαστε σιγά σιγά στο θέμα μας...
Τα οικεία και καθημερινά ενδύματα γίνονται το μέσο για να γνωρίσουμε ποικίλες όψεις της πραγματικότητας. Το ένδυμα, μορφή εφαρμοσμένης τέχνης αλλά και προϊόν βιοτεχνικής παραγωγής, εμπορεύσιμο είδος αλλά και στοιχείο ταυτότητας, προσωπική επιλογή ή κοινωνική επιταγή, αποκαλύπτει πτυχές της οικονομίας, της τεχνολογίας, της κοινωνικής οργάνωσης, της αισθητικής, ακόμα και της ψυχολογίας των ανθρώπων.
Η εξερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο ένδυμα, τη μνήμη και τη φωτογραφία, μας οδηγεί, ανασυνθέτοντας όλες μαζί τις εργασίες, που επιλέχθηκαν για να αποτελέσουν αυτήν την έκθεση, στις γλυκιές ατραπούς που οδηγούν κατ' ευθείαν στις ρίζες μας και εν τέλει στο λυτρωτικό ξέφωτο της κατά το δυνατόν αυτογνωσίας. Τα φωτογραφημένα ρούχα -πόσω μάλλον η ίδια τους η παρουσία στην έκθεση σαν ιδιόμορφα γλυπτά- λειτουργούν σαν εν δυνάμει διπλό δοχείο της μνήμης, ξαναφέρνουν στο μυαλό δυναμικά το απόν σώμα στη διάρκεια του χρόνου.
Η Προβατίδου εξερευνά το νυφικό και το απωθημένο “εγώ δε θα ντυθώ νυφούλα;” σαν καταλύτη για τη μνήμη, ενώ η Kern έχει επιλέξει να φωτογραφήσει εναλλακτικές τελετές του περάσματος από μια κατάσταση-φάση σε μια άλλη, όπως είναι ο χορός της αποφοίτησης για μια έφηβη, που προσπαθεί να αποποιηθεί χωρίς επιτυχία την ταυτότητά της, φορώντας κακέκτυπα ρούχα μιας διασημότητας, αλλά και η σχολαστική προετοιμασία από μια ηλικιωμένη γυναίκα των ρούχων που θα φορέσει στο τελευταίο της ταξίδι.
Ο Ράπτης επιλέγει ένα πολύ προσωπικό όσο και ασφαλή τρόπο να μεταφέρει τη συγκίνησή του στο θεατή, εκθέτοντας αυστηρώς προσωπικά, οικογενειακά κειμήλια.
Η Öztürk δημοσιοποιεί τις καλά κρυμμένες περσόνες “αλλόκοτων” πλασμάτων της νύχτας, που δε διστάζουν να φανερώσουν μέσα από το σκοτάδι τα όπλα που κρύβουν επιμελώς κάτω από το φως του ήλιου: ένα ακραίο ντύσιμο, ένα έξαλο κούρεμα/χτένισμα, μια πολύ προσωπική συνήθεια
Η Γρηγοριάδου αναπαριστά το παρελθόν, αναπλάθει τη μνήμη, συμμετέχοντας και σωματικά. Πλέκοντας εμμονικά με το τσιγκελάκι “άχρηστα” ρουχαλάκια για κούκλες, το μόνο που πετυχαίνει είναι να αποτίσει ένα φόρο τιμής στην αγαπημένη της γιαγιά που “έφυγε”.

Εκθέτω αληθινά ρούχα ως γλυπτά, ως φορείς μιας μνήμης που, εκτός από δισδιάστατη όψη, έχει τρίτη διάσταση, αφή, μυρουδιά και -γιατί όχι- και ήχο. Δίπλα στα ολόσωμα -φυσικού μεγέθους- πορτρέτα των μελών της οικογένειάς μου.
Ένα φανελάκι όμοιο μ' αυτό που φορούσε ο πατέρας μου -που ήδη έχει "φύγει" εδώ και 10 χρόνια- τη δεκαετία του '70, μέσα στο φούρνο ενός κεραμοποιείου όπου δούλευε. Ένα φανελάκι που ο ίδιος το ίδρωσα και το εξέθεσα στον ήλιο ολόκληρο το καλοκαίρι.
Ένα μαύρο κομπινεζόν της μητέρας μου, που παράπεσε και διασώθηκε μέχρι και σήμερα, μάρτυρας μιας ενήλικης ζωής 50 και πλέον ετών.
Η μωρουδιακή, υφασμένη σε αργαλειό, μάλλινη πάνα της αδελφής μου, επίσης 50 και πλέον ετών.
Τέλος η μάλλινη, πλεγμένη στο χέρι από ακατέργαστο μαλί φανελίτσα μου, γεμάτη από τις μνήμες του βάσανου της φαγούρας στο παιδικό μου κορμί.
Θανάσης Ράπτης

Ο Θανάσης Pάπτης γεννήθηκε το 1962, έχει σπουδάσει Νομικά και ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.Τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια έχει πραγματοποιήσει δέκα ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας και έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από ογδόντα ομαδικές σ' όλο τον κόσμο. Έχει επιμεληθεί πολλές εκθέσεις άλλων φωτογράφων, κάποιες από αυτές στο πλαίσιο της Photobiennale, που διοργανώνει το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης. Έχει επίσης διοργανώσει φωτογραφικές δράσεις στο δρόμο, με οικολογικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Διαφάνειες από φωτογραφίες του έχουν χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικά σε παραστάσεις μοντέρνου χορού. Κείμενα, μεταφράσεις από τα Ισπανικά και φωτογραφίες του, έχουν δημοσιευτεί σε βιβλία, περιοδικά και καταλόγους.
Δημοσιεύει άρθρα για την σύγχρονη τέχνη σε περιοδικά της Θεσσαλονίκης.
Είναι ιδρυτικό μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και συμμετέχει στην
καλλιτεχνική του επιτροπή.
http://raptisthtexts.blogspot.gr/
http://raptisth.webs.com/apps/photos/

Αναρωτιέμαι πως θα είμαι όταν γίνω ογδόντα ετών, άραγε θα μπορώ να κάνω όνειρα να τρέχω και να παίζω .Λένε πως ο γέρος ο άνθρωπος είναι σαν ένα παιδί.Μου αρέσει να βλέπω τον άνθρωπο στο τέλος της ηλικίας του να επιστρέφει στις παιδικές του αναμνήσεις, να βλέπει ένα παιδικό του παιχνίδι, ακόμη και να τρέχει σε ένα χωράφι. Πριν ξεκινήσω να δημιουργήσω μια εικόνα κάνω μια βαθιά βουτιά μέσα μου για το πώς μπορώ να εικονογραφήσω τα βιώματα και τα συναισθήματα μου.Οι εικόνες είναι σαν ένας χάρτης εσωτερικός, αφηρημένος με γραμμές ,με χρώματα, με σχήματα που χαράσσονται μέσα μας. Η ιστορία βασίζεται στην επιθυμία της γιαγιάς μου να φορέσει ένα ρούχο των ονείρων της, που ποτέ δε μπόρεσε να φορέσει λόγω πολέμων και φτώχειας. Όταν παντρεύτηκαν με τον παππού μου είχαν φορέσει κουρέλια. Ένας φωτογράφος πήρε τότε τις φωτογραφίες των προσώπων τους και με μοντάζ τους πρόσθεσε ξένα σώματα νύφης και γαμπρού. Η επιθυμία όμως για το νυφικό φουστάνι υπήρχε πάντα. Με ενδιαφέρει να μετουσιώσω τη ματαιωμένη επιθυμία μιας αποκλεισμένης γυναίκας φορτωμένης από προκαταλήψεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω του περιορισμένου του χρόνου επικοινωνεί μέσω του υπολογιστή ή μικροσυσκευών, έτσι χάνεται η σωματική άμεση επαφή. Ο γάμος συμβολίζει την συνάντηση και την ένωση όχι ένα τυπικό μυστήριο της εκκλησίας.
Μαρίνα Προβατίδου

Η Μαρίνα Προβατίδου γεννήθηκε το 1978 στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2003-8), ζωγραφική με τον Πάνο Χαραλάμπους και το Ζαχαρία Αρβανίτη και χαρακτική με την επίβλεψη της Βίκης Τσαλαματά.
Σπούδασε με το πρόγραμμα Erasmous στο Universitad de Barcelona, Spain (2005).
Η Προβατίδου πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει βραβευθεί για τη δουλειά της.
 

Πλάσματα της νύχτας
Κάτι μυστήρια πλάσματα, κάτι μυστήριοι άνθρωποι… Εξαφανίζονται τη μέρα, στα πλήθη, δε μπορούν να έχουν θέση σ' αυτή την άγρια ζωή, περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Αυτά τα πλάσματα είναι οι ήρωες της νύχτας. Πρέπει να προσποιούνται πως είναι κάποιοι άλλοι, πρέπει να κρύβονται, κρύβουν τα όπλα τους, κρύβουν την ψυχή τους. Τη νύχτα όμως, μοιάζουν με αγγέλους στα αστραφτερά τους ρούχα. Δε φορούν τις μάσκες, τις περσόνες. Οι ήρωες, που θαυμάζουμε… «Δεν είναι το οτιδήποτε διατηρεί τα ίχνη της νύχτας που μας αρέσει»*
Απλά μπορούν και αναπνέουν, υπάρχουν τη νύχτα. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να πέσουμε πάνω τους οπουδήποτε και οποτεδήποτε. «Η νύχτα διασχίζει τη μέρα. Το ανθρώπινο ον, φτάνει στο ανώτερο σημείο στην κλίμακα της αυτοκατανόησης χρησιμοποιώντας τα μέσα που του δίνει ο κόσμος. Πρόκειται για τον ασυνείδητο κόσμο, το κοίταγμα στον εαυτό μας και ανακαλύπτουμε πράγματα που ποτέ δεν είδαμε στο φως της μέρας. Το βράδι, με τη γνώση του ασυνείδητου, διαμέσου των στοιχείων που προσλαμβάνουμε τη μέρα, αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα πολυδιάστατα»**

Τα μέρη που περιδιαβήκαμε στα γρήγορα είναι ο κόσμος αυτών των ηρώων: δρόμοι, μπαρ, πάρκα, σταθμοί, τρύπες, τριπάκια, ταξίδια αυτογνωσίας.
Ένα πλάσμα που βλέπουμε αχνά, γίνεται καπνός ώσπου να καταλάβουμε αν είναι αληθινό ή όχι. Όνειρο ή πραγματικότητα. Αν είμαστε τυχεροί θα μπορούσαμε να θυμηθούμε λεπτομέρειες. Τις περισσότερες φορές θυμόμαστε, γιατί λάμπουν σαν αστέρια. Είναι απίθανο να το ξεχάσουμε αυτό! Μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας. «Ζούμε στην ονειροχώρα τη νύχτα»*** Βλέποντας όνειρα ακόμη κι όταν είμαστε ξυπνητοί.
Şenay Öztürk

* Novalis
** *** Geza von Molnar: Romantic Vision, Ethical Context: Novalis and Artistic Autonomy. University of Minnesota Press, Minneapolis 1987.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων όταν η μητέρα μου επιστρέφοντας από το σπίτι της γιαγιά, με ένα μεταλλικό κουτί στα χέρια της, μου λέει:
«η γιαγιά σου στέλνει αυτό το κουτί για τη συλλογή σου». Το άνοιξα με περιέργεια και βλέπω οτι περιείχε μέσα όλες τις βελόνες και τα τσιγκελάκια που συνήθιζε να χρησιμοποιεί για να πλέκει.
Αναρωτήθηκα, «μα γιατί μου τα στέλνει? δεν θα πλέξει ξανά?» και δάκρυα γέμισαν στα μάτια μου. Λίγους μήνες αργότερα πέθανε…
Από τότε, κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου τα τσιγκελάκια της, την θυμάμαι με νοσταλγία....
Θυμάμαι τα ατελείωτα χειμωνιάτικα βράδια στο τραπέζι της κουζίνας, με τσάι, τυρί και ελιές, να μας λέει ιστορίες για την οικογένειά της και πώς ήρθαν από την μικρά Ασία, πώς πέθανε ο πατέρας της και πώς γεννήθηκε αυτή στο δρόμο για την Ελλάδα, πως δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει.
Θυμάμαι τα ατελείωτα μέτρα δαντέλας που έπλεκε μετρώντας το σχέδιο και διηγώντας μας ιστορίες από την «πατρίδα», όπως συνήθιζαν να λένε τα μέρη που άφησαν στην Μικρά Ασία, για να έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα, με την ψυχή τους μόνο....
Νοσταλγία για μια ζωή που δεν έζησε, αλλά που άκουγε μόνο από την μητέρα της και τα μεγαλύτερα αδέρφια της να διηγούνται, όταν η φτώχεια και οι κακουχίες, μαζί με τους πολέμους, τους έκανε να λησμονούν την
«πατρίδα», την γή και τα σπίτια που έχασαν, περιουσίες που χάθηκαν και οικογένειες που σκορπίστηκαν στο δρόμο.....
Έχουν περάσει 4 χρόνια από το θάνατό της, και το κουτί, οι βελόνες και τα τσιγκελάκια της, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των δικών μου εικαστικών δημιουργιών....
Όχι για να την μιμηθώ (γιατί αυτό είναι αδύνατον) αλλά για να την τιμήσω!
Να την ευχαριστήσω για όσα μου έμαθε, για όσα μου δίδαξε!
Γιατί κατά βάθος είμαι ένα κομμάτι της και γω, και αυτή ένα κομμάτι της δικής μου ιστορίας....
Γιατί κατά βάθος, ακόμα μου λείπει....
Γεωργία Γρηγοριάδου

H Γεωργία Γρηγοριάδου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1975.
Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και παράλληλα έκανε σπουδές σε βιτρώ και κατασκευή κούκλας κουκλοθεάτρου.
Από το 2005 συμμετέχει στο εργαστήριο χαρακτικής «ΗΛΙΟΣ» του Δήμου Νεάπολης στη Θεσσαλονίκη.
Έχει διδάξει βιτρώ και δημιούργησε τη θεατρική ομάδα κουκλοθεάτρου «Φουρφούρι» στις Σέρρες και ανέβαζε παραστάσεις για δύο χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη χαρακτική, digital art και εγκαταστάσεις. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εικαστικής Ομάδας TeeToTuM.
Το 2009 διοργάνωσε το 1ο Διεθνές Περιβαλλοντικό Εικαστικό Συμπόσιο: Zone Zero - Γαλλικός Ποταμός.
Συμμετείχε σε εικαστικά συμπόσια στην Ολλανδία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Εγκαίνια: Σάββατο 13 Οκτωβρίου, 20:30