Άδηλος

Στο πλαίσιο του κεντρικού εκθεσιακού προγράμματος του Athens Photo Festival 2012, εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου στην έκθεση της Νάντιας Καλαρά με τίτλο «Άδηλος».

Η Άδηλος, η αόρατη πλωτή νήσος, αποκομμένη από το υπέδαφος της ιστορίας, πλέει σ’ ένα αρχιπέλαγος χρονικοτήτων. Αν ακολουθήσετε την παλαιά Εγνατία οδό, τον αρχαίο, εγκαταλειμμένο πλέον δρόμο που για αιώνες συνέδεε την Ασία με την Ευρώπη, βορειοανατολικά της Θεσσαλονίκης, ίσως φθάσετε εκεί. Σαν αναδρομικός περιηγητής στη σύγχρονη Ελλάδα, επιθυμώντας να ανακαλύψει τις αόρατες πτυχές της ζωής των τόπων, η Καλαρά επιχειρεί να αποκαλύψει αυτό που είναι παρόν ως «φάντασμα». Ανακατασκευάζει τους χώρους που συναντά, αποδίδοντας την ιστορική ανησυχία που κατοικεί σε αυτούς.

Στα έργα της έκθεσης παρακολουθεί κανείς την κατασκευή κάποιου χωρικού συνόλου που συντίθεται από αποσπασματικά και ασύνδετα κομμάτια μάρμαρου, άμορφου και μορφοποιημένου. Στον μαρμάρινο αυτό κόσμο, επιμένουν να επανεμφανίζονται αρχαίες μορφές, ως αντίγραφα, ή κατάλοιπα του αυθεντικού. Εδώ, το κτίσμα συντάσσεται ως υπόλειμμα: ότι παράγεται, προστίθεται, όχι για να το ολοκληρώσει, αλλά για να το κάνει ακόμα πιο ερειπιώδες. Πρόκειται για ένα χρονικό εργοτάξιο, όπου παρακολουθούμε την γέννηση και την διαρκή επανάληψη ενός ερειπίου. Πολυάριθμες φωτογραφικές λήψεις συντίθενται έτσι ώστε να αποδώσουν μια υποθετική ενότητα που διασώζει τη μνήμη του κατακερματισμού της. Το αρχικό φωτογραφικό υλικό, μέσω των εντολών προσομοίωσης και αντικατάστασης του προγράμματος επεξεργασίας της εικόνας, καταλήγει σε ψηφιογραφικές εικόνες που επιστρέφουν στο βλέμμα μας τη χαμένη μαγεία.

Το φωτογραφικό μέσο αποτελεί για την Καλαρά το κατ’ εξοχήν μετά-μέσο. Η φωτογραφία δεν είναι ένα αντικειμενικό καταγραφικό εργαλείο, αλλα χρησιμοποιείται ως αυτόματη εγγραφή του βλέμματος στην ύλη. Χρησιμοποιεί την ευελιξία και την δυναμική του για να οικειοποιηθεί και να επεξεργαστεί πτυχές της πραγματικότητας. Βασική καλλιτεχνική πρακτική για την Καλαρά αποτελεί επίσης η περιήγηση στο ελληνικό περιαστικό τοπίο. Η εμπειρία αυτή συνδιαμορφώνεται από την προσπάθεια αναπαράστασής της. Το τοπίο κατασκευάζεται τη στιγμή που διατρέχεται.