Silence has an echo

Στο πλαίσιο του κεντρικού εκθεσιακού προγράμματος του Athens Photo Festival 2012, παρουσιάζεται η έκθεση του Nigel Bennet με τίτλο “Silence has an echo”.

Το Silence Has An Echo είναι ένα έργο που αναφέρεται στην απώλεια, τη μετάνοια, τα ανείπωτα λόγια και την αίσθηση της ανημποριάς, που συχνά βιώνουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πανίσχυρες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που έχουν την ευθύνη για τον καθορισμό της ζωής μας. Παρόλο που τα ουσιώδη θέματα που υποβόσκουν πίσω από τα τρέχοντα πολιτικά προβλήματα στην Ταϊλάνδη είναι περίπλοκα, μακροχρόνια και βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία της χώρας, προσφάτως έχουν ανακύψει πολύ πιο έντονα στην επιφάνεια.

Οι καθημερινοί, απλοί άνθρωποι δεν είναι παρά πιόνια στο αμείλικτο παιχνίδι για την κατάκτηση της εξουσίας, στο οποίο έχουν αποδυθεί οι εκπρόσωποι της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας• κι έτσι στην πραγματικότητα, ο μέσος πολίτης έχει να προσμένει ελάχιστα, ανεξάρτητα από το ποιος τελικά θα νικήσει. Ασφαλώς όμως, εκείνος θα υποστεί τις απώλειες.
Τον Μάιο του 2010, η κατάσταση αυτή ακολούθησε μία συγκλονιστική κλιμάκωση όταν μεγάλες περιοχές της αποκλειστικής εμπορικής ζώνης της Μπανγκόκ καταστράφηκαν και περίπου ενενήντα διαδηλωτές έπεσαν νεκροί από τα πυρά της αστυνομίας.

O Nigel Bennet διαθέτει φίλους που προέρχονται από όλες τις τάξεις της ταϊλανδέζικης κοινωνίας και ανήκουν σε όλες τις τάσεις του πολιτικού φάσματος, συνεπώς κατά το διάστημα των μηνών πριν τον «Θηριώδη Μάη» υπήρχαν πολλές εντάσεις και συχνές λογομαχίες. Δεν είναι δημοσιογράφος ούτε εμπνεέται από κάποια ρομαντική ιδέα πως θα έπρεπε να πεθάνει χάριν της τέχνης του. Συνεπώς, όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί και οι θάνατοι, ο ίδιος παρέμεινε ασφαλής στο διαμέρισμά του• ωστόσο έζησε από πρώτο χέρι το βαρύτατο κόστος που είχε όλη αυτή η κατάσταση στις καθημερινές σχέσεις των ανθρώπων. Πως θα μπορούσε να αντιδράσει δίχως να εξυμνήσει τις ενέργειες τής μιας ή της άλλης πλευράς; Δίχως να αναπαράξει τα γνωστά κλισέ;

Στο τέλος συνειδητοποίησε πως δεν τον απασχολούσε τόσο η εικόνα της καθαυτής πολιτικής βίας όσο οι προσωπικές ιστορίες των απλών, καθημερινών ανθρώπων, που ζουν εγκαταλειμμένοι σε μια κοινωνία βαθύτατα διαιρεμένη από τα παιχνίδια εξουσίας της πολιτικής της ελίτ.