έκθεση του Stefano De Luigi στο πλαίσιο του Athens Photo Festival 2012
Στο πλαίσιο του κεντρικού εκθεσιακού προγράμματος του Athens Photo Festival 2012, παρουσιάζεται η έκθεση του Stefano De Luigi με τίτλο “Blanco. Vision of Blindness”.
Η τυφλότητα θίγει ένα πνευματικό δίλημμα για τον φωτογράφο και τον αναγκάζει να διερευνήσει το αντίθετό του, να αναζητήσει αυτό που αντανακλάται στον καθρέφτη. Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ο Stefano de Luigi κατέγραφε την πραγματικότητα που αφορά τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης σε όλο τον κόσμο.
«Τι χρώμα να έχει άραγε η τυφλότητα; Πολύ συχνά αναρωτιέμαι όταν αντικρίζω ένα τυφλό άτομο, μ’ εκείνο το απόμακρο βλέμμα του –που είναι τόσο διαφορετικό από το βλέμμα ενός βλέποντα– ένα βλέμμα αφηρημένο, που περιπλανιέται ολόγυρα. Τι χρώμα να’ χει; Σε τι τόνο;».
Ο ιδιαίτερος τρόπος που ο de Luigi μιλάει μέσω των εικόνων του έλκει την καταγωγή του από την ευγενή σχολή της φωτοδημοσιογραφίας. Όμως η πραγματικότητα που εκείνος αντικρίζει, τον ωθεί να αναζητήσει έναν τρόπο ώστε να καταστεί μάρτυρας μέσα από προτάσεις και προσεγγίσεις που θα αποκλείουν τόσο τον οίκτο όσο και τη μομφή».Giovanna Galvenzi, Blanco
«Ο de Luigi ξεκίνησε αυτή τη σειρά το 2003 στην Ινδία, όπου για λογαριασμό της διεθνούς ΜΚΟ ‘Christian Blind Mission’ εργαζόταν για την παραγωγή φωτογραφιών με τις οποίες η οργάνωση θα διαφήμιζε τις υπηρεσίες που παρέχει στα άτομα με προβλήματα όρασης. Ο de Luigi συνειδητοποίησε πως η έλξη του προς το θέμα είχε μόλις ξεκινήσει. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια κατέληξε να φωτογραφίζει σε νοσοκομεία και σχολές για τυφλούς σε δεκαέξι διαφορετικές χώρες. Αυτό μού θυμίζει μία ανάλογη ιστορία περί δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας, όπως την αναπαράγει η Alana Newhouse στο Times Magazine: μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως οι διάσημες φωτογραφίες του Roman Vishniac με θέμα την ζωή των εβραίων στις πολωνικές κωμοπόλεις (shtetl) πριν τον πόλεμο, ξεκίνησε ως κατ’ ανάθεση έργο για λογαριασμό της ‘Joint Distribution Committee’, ενός οργανισμού αρωγής των απειλούμενων εβραίων σε όλο τον κόσμο».
Rollo Romig, The New Yorker
Με την συνεργασία και την υποστήριξη του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών.