Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Νοέμβριος Φωτογραφίας 2013» που διοργανώνει η Φωτογραφική Λέσχη Βόλου, παρουσιάζεται από 22 έως 30 Νοεμβρίου 2013 στο Εκθετήριο «Αχίλλειον» (Ιάσονος και Κουμουνδούρου), η Έκθεση φωτογραφίας του μέλους της Φωτογραφικής Λέσχης Βόλου, Ανδριώτη Παναγιώτη με τίτλο «Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις»

Ένα ανοιχτό παράθυρο σε ένα άδειο δωμάτιο. Κάγκελα μιας φυλακής για να μας προστατεύσουν απ’ τους απ’ έξω. Ένα δέντρο που διεκδικεί μια θέση στον ήλιο στριμωγμένο στον μικρό ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας. Τσιμέντο γκρίζο, μαύρα μπαλκόνια και μια γλάστρα να θυμίζει ότι υπάρχει και ζωή σ’ αυτήν την πόλη. Δύο λουλούδια που παλεύουν να ψηλώσουν περισσότερο από τις κακομούτσουνες κεραίες. Ψηφίδες ενός κόσμου απαισιόδοξου, μελαγχολικού, μαύρου. Και όμως, αν ξανακοιτάξεις, θα ανακαλύψεις μέσα του μικρούς πυρήνες από χαρά, χιούμορ και αισιοδοξία. Μια πόλη κενή, σχεδόν νεκρή, άδεια από ζωή κι ανθρώπους κι όμως μερικές φορές τόσο γεμάτη κι από τα δύο. Αυτός είναι ο κόσμος του Παναγιώτη Ανδριώτη. Πάντα «η πόλις αυτή θα τον ακολουθεί», και πάντα «στην πόλι αυτή θα φτάνει…».

Γράφει ο Ανδριώτης Παναγιώτης

«Η φωτογραφία όπως η μουσική έχει τη δύναμη να με κάνει ευτυχισμένο. Με φωτεινό οδηγό την εποχή του φιλμ και της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, έρχεται να πάρει την θέση που της αρμόζει η ψηφιακή φωτογραφική μου μηχανή. Με απέραντο σεβασμό προς την τέχνη της φωτογραφίας και οδηγό την φαντασία μου, το δυαδικό σύστημα καλείται να αποτυπώσει αυτό που βλέπει η καρδιά μου. Μια πόλη που αξίζει να ζεις, μια γειτονιά που μοσχοβολάει γιασεμί, ένα δροσερό άνεμο αισιοδοξίας αποτυπωμένο πάνω στο χαρτί. Άνθρωποι που ζουν, που συνυπάρχουν τόσο αρμονικά σε αυτές τις καχύποπτες μέρες, η φωτογραφική μου μηχανή είναι εδώ για να αποδείξω ότι ζούμε και ότι δεν υπάρχουμε απλώς. Σκέψεις, προβληματισμούς και ενίοτε διακριτικό χιούμορ έχω τη χαρά να μοιραστώ μαζί σας. Μέσα από τις φωτογραφίες μου εύχομαι να φανεί το αποτύπωμά μου. Αλλά και το αποτύπωμα το δικό σας θα το ανακαλύψετε κάπου εκεί. Την δική σας πόζα, το δικό σας βίωμα, τη δική σας σκέψη. Γιατί ζούμε και αναπνέουμε στην ίδια πόλη, σε μια άλλη πόλη, σε κάθε πόλη. Το τελικό αποτέλεσμα της φωτογραφικής μου έκθεσης δεν θα φανεί μόνο στο χειροκρότημα. Θα φανεί στο χαμόγελο, στον προβληματισμό, στην κατανόηση. Γιατί και η φωτογραφία είναι ένα είδος τέχνης που κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από τους θεατές. Δική σας απόφαση θα είναι αν κάθε μου φωτογραφία έχει ευθυγραμμιστεί με την καρδιά, το βλέμμα και τον φωτογραφικό μου φακό».

Η πόλις, Κ. Καβάφης
Είπες· Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.