Ab-stractions & Φωτογραφικά Ζεύγη

Η Ελληνοαμερικανική Ένωση «ανοίγει» το εκθεσιακό πρόγραμμα του 2014 με διπλά εγκαίνια την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014, στις 19:30. Ab-stractions & Φωτογραφικά Ζεύγη: 2 εκθέσεις, αφιερωμένες σε νέους δημιουργούς, μαθητές γνωστών δασκάλων, οι οποίοι μας τους συστήνουν.

Πιο αναλυτικά:

Ab-stractions στην Γκαλερί Χατζηκυριάκος-Γκίκας

«Η τέχνη του εσωτερικού έργου που δε διαχωρίζεται από τον καλλιτέχνη, όπως το εξωτερικό έργο, η τέχνη του έργου εκείνου που ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να "κάνει" παρά μόνο να "είναι", ξεπηδάει από τα βάθη που δεν τα έχει δει το φως της ημέρας.»                   ΖΕΝ και η τέχνη της τοξοβολίας, Ούγκεν Χέρριγκελ

Η γλώσσα της αφαίρεσης παρουσιάζεται μέσα από το έργο τριών νέων εικαστικών: Ο Γιώργος Κόντης, η Ελένη Οικονόμου και η Άρτεμις Παπαδήμα, είναι απόφοιτοι του Ζ΄ Εργαστηρίου της Ανωτάτης Σχολής Καλών τεχνών και μαθητές του Γιάννη Ψυχοπαίδη, σε πρόταση του οποίου στηρίχθηκε η ιδέα της έκθεσης. Ο μινιμαλισμός, τα αρχετυπικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, οι καθαρές φόρμες και το έντονο χρώμα είναι στοιχεία που συνυπάρχουν σε έναν γόνιμο και οργανικό διάλογο. Μέσα από τις παράλληλες περιπέτειες της ζωγραφικής και της γλυπτικής τους οι τρεις καλλιτέχνες διερευνούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο το ζήτημα της Αφαίρεσης σήμερα.

Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού

Φωτογραφικά Ζεύγη στην Γκαλερί Κέννεντυ

Η Ελληνοαμερικανική Ένωση και ο «Φωτογραφικός Κύκλος» συνεχίζουν τη συνεργασία τους με την τέταρτη έκθεση από τη σειρά που τιτλοφορείται «Φωτογραφικά ζεύγη». Στην σειρά εκθέσεων Φωτογραφικά Ζεύγη παρουσιάζεται η δουλειά δυο φωτογράφων και μελών τού «Φωτογραφικού Κύκλου», των οποίων οι δρόμοι της ζωής ή της φωτογραφίας συναντώνται με κάποιο τρόπο. Μπορεί να είναι συγγενείς ή μπορεί να είναι αχώριστοι φίλοι. Μπορεί το θέμα της φωτογραφίας τους να είναι κοινό ή μπορεί και η καλλιτεχνική τους προσέγγιση να είναι όμοια. Μπορεί όμως να συνδέονται και μέσα από την ουσιαστική διαφορά μιας φαινομενικά όμοιας δουλειάς. Η τέταρτη αυτή έκθεση παρουσιάζει φωτογραφίες της Νίκης Γουζούαση και της Τάνιας Παπαδάτου.

H Νίκη Γουζούαση και η Τάνια Παπαδάτου συνδέονται με προσωπική φιλία, πέρα από τη συμμετοχή τους ως μελών στο σωματείο και όχι απλώς εκθέτουν μαζί, αλλά και συχνά ταξιδεύουν και φωτογραφίζουν παρέα. Η παράθεση (και αντιπαράθεση) της δουλειάς τους, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Η Νίκη Γουζούαση πλάθει, σχεδόν κυριολεκτικά, έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι, τα σπίτια, οι σκιές, τα αντικείμενα συνθέτουν ένα κυβιστικό αυθύπαρκτο έργο, ενώ η Τάνια Παπαδάτου χρησιμοποιεί τη φωτογραφική φόρμα για να εντοπίσει και να εστιάσει το ενδιαφέρον της πάνω στους ανθρώπους που εντάσσει στις εικόνες της. Έτσι η καθεμιά τους δίνει μια πολύ προσωπική εκδοχή του ίδιου κόσμου που αντικρίζει και μεταμορφώνει ο φακός τους.

Επιμέλεια: Πλάτων Ριβέλλης

Εγκαίνια εκθέσεων: Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014, 19:30

Ab-stractions

Μέσω της μινιμαλιστικής γραφής και της λιτής αισθητικής του ελάχιστου, όπου πρωτεύουσα παραμένει η τόλμη της χειρονομίας, ο Γιώργος Κόντης ορίζει εύγλωττα και ευκίνητα ζωγραφικά και έμβια πεδία όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, ανατρέποντας και μεταπλάθοντας την αρχική πρωτογενή φόρμα, προτείνοντας ένα ρευστό και ζωοποιό γίγνεσθαι.

Στο αρχετυπικό γλυπτικό έργο της Ελένης Οικονόμου, ο κύβος ως μονάδα πολλαπλασιάζεται, προστίθεται, αφαιρείται, διαιρείται, δημιουργώντας επιδαπέδιες γλυπτικές συνθέσεις στο χώρο, ενώ επιδιώκονται αξίες όπως η αισθητική της λιτότητας, της καθαρότητας των γραμμών και των σχημάτων, της τάξης του μέτρου της ισχυρής εντύπωσης αλλά πάνω από όλα της κρυφής γεωμετρίας. Η γλυπτική πυκνή σύνθεση των αρχετυπικών επαναλαμβανόμενων μοτίβων, δημιουργεί την ισχυρή εντύπωση της τάξης και της αρμονίας. Τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία υποδουλώνουν τις συμμετοχές της σοφίας, της αρμονίας, της ισορροπίας και της δικαιοσύνης του σχηματισμού του κόσμου σε συμπαντικό και ατομικό επίπεδο που συνεχώς συνυπάρχουν και μεταλλάσσονται.

Τέλος, απαντώντας στην ερώτηση για το «τι την κάνει να ζωγραφίζει», η Άρτεμις Παπαδήμα παραπέμπει τον θεατή στην εσωτερική ψυχική αναγκαιότητα της ομορφιάς, μνημονεύοντας τον Kandinsky. H καθαρή και συγκεκριμένη φόρμα με το διαυγές και γενναίο χρώμα που χαρακτηρίζουν τα έργα της, οι έννοιες της υφής και της διαφάνειας που συχνά αποζητούν το άυλο λειτουργώντας ως μνήμη του Rothko, το φως και το σκοτάδι με όλες τις έννοιες και τις δυνατές αναγνώσεις τους, η δόνηση, ο παλμός και ο ρυθμός που προκύπτουν από την συνομιλία των χρωμάτων, η εναλλαγή του μέσα και του έξω, του άδειου και του γεμάτου, συνομιλούν με τις έννοιες της απώλειας και του εν δυνάμει.

Στη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν ξεναγήσεις από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες για το κοινό.

Φωτογραφικά Ζεύγη

Νίκη Γουζούαση: Η φωτογραφία είναι ένα φίλτρο που τοποθετεί ο καλλιτέχνης ανάμεσα στον εαυτό του και στον κόσμο και παράλληλα ανάμεσα στον εαυτό του και στη φωτογραφία. Το φίλτρο όμως αυτό δεν είναι παρά ο ίδιος ο καλλιτέχνης και το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι η εικόνα της δικής του σχέσης τόσο με το περιβάλλον του όσο και με το μέσον που χρησιμοποιεί για να το προσεγγίσει. Επειδή όμως η διεργασία αυτού του φιλτραρίσματος είναι διαρκής, εναλλασσόμενη, απρόβλεπτη και συχνά αντιφατική, δεν είναι σύνηθες να προκύπτει μια εικόνα απόλυτη και σαφής. Η φωτογραφική δουλειά όμως της Νίκης Γουζούαση εκπλήσσει με την σφριγηλή παρουσία της και το ξεκάθαρο αποτέλεσμα που προσφέρει. Και οτιδήποτε τόσο πειστικό και δυναμικό στην τέχνη προκαλεί τον σεβασμό, αν όχι τον θαυμασμό. Η δυναμική υπογράμμιση της φόρμας στη φωτογραφία είναι γνωστό ότι συνιστά μια ολισθηρή επιλογή. Αλλά και η παρουσία ανθρώπων που κινούνται μέσα στο πλαίσιο αυτής της φόρμας παραπέμπει σε ανιαρά και τετριμμένα στερεότυπα. Εντούτοις, ο φωτογραφημένος κόσμος της Νίκης Γουζούαση παρουσιάζει μια εντυπωσιακή συνεκτικότητα, στο πλαίσιο της οποίας οι φόρμες αγκαλιάζουν κτίρια, ανθρώπους και σκιές σε μια χορογραφία που υπερβαίνει τα εικονιζόμενα. Και αξίζει να σημειωθεί ότι η συνεκτικότητα αυτή δεν κλονίζεται από τις πρώτες απόπειρες της φωτογράφου στην περιοχή του χρώματος, το οποίο δεν φαίνεται να την ξεστρατίζει από τις γοητευτικές εμμονές της. Τελικά η επιτυχία του αποτελέσματος συνίσταται στο γεγονός ότι το προσωπικό φίλτρο που χρησιμοποιεί η φωτογράφος αποδίδει ταυτόχρονα, αδιαίρετα και χωρίς δυνατότητα διάκρισης το όραμά της για τη φωτογραφία και το βλέμμα της πάνω στον κόσμο.

Τάνια Παπαδάτου: Για την Τάνια Παπαδάτου ο περιβάλλων χώρος, ο κόσμος όλος, φαίνεται πως δεν είναι παρά οι άνθρωποι. Ο φακός της μοιάζει να κτίζει έμπειρα τις εικόνες της, αλλά στην πραγματικότητα απλώς πιστοποιεί την περιέργεια και το ενδιαφέρον της για τα πρόσωπα που ανιχνεύει γύρω της. Ο αναμφισβήτητος έλεγχος που έχει πάνω στη φωτογραφική φόρμα δεν την απομακρύνει ούτε στιγμή από τη συλλεκτική εμμονή της ανθρώπινης παρουσίας. Ο προβολέας του ενδιαφέροντος είναι πάντοτε εστιασμένος στα πρόσωπα, χωρίς παρεκτροπές συναισθημάτων ή άσκοπη επίδειξη ικανοτήτων. Η συλλογή αυτών των προσώπων θα μπορούσε να υποκύπτει -όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως- είτε σε μια εκφραστική τους ιδιαιτερότητα, που θα εξανάγκαζε τη φωτογράφο να πάρει και μια προσωπική στάση απέναντί τους, είτε σε μια ψυχρή σχεδόν επιστημονική εμμονή. Η Τάνια Παπαδάτου αποφεύγει και τις δύο παγίδες. Τα πρόσωπα που συλλέγει είναι ταυτόχρονα άτομα και σύνολο. Απολύτως εξατομικευμένες περιπτώσεις, αλλά και δείγματα ανθρώπων. Το ανθρωποκυνηγητό της γίνεται μάλιστα απολύτως αποκαλυπτικό, όταν αποφασίζει να απομακρυνθεί από τις εικόνες των προσώπων και στρέφει τον φακό της σε καθημερινά αντικείμενα, σε σπίτια και σε ασήμαντες σκηνές καθημερινότητας. Η ανθρώπινη παρουσία τότε υπογραμμίζεται από την απουσία της. Οι άνθρωποι υπονοούνται και φαίνεται ότι μόλις αποχώρησαν από την εικόνα ή ότι επίκειται η εμφάνισή τους. Η Τάνια Παπαδάτου χρησιμοποιεί πολύ αποτελεσματικά το όπλο του αποκλεισμού στοιχείων για να ορίσει και να ενδυναμώσει το κάδρο της.