Εκεί που Κατοικώ

Το Medphoto Festival σε συνδιοργάνωση με το Δήμο Χανίων - ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ και με την υποστήριξη της Λέσχης Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Χανίων, παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας «Εκεί που Κατοικώ» στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων του φεστιβάλ.

Φωτογράφοι: Στέλλα Αγγελάκη, Κωνσταντίνος Γδοντάκης, Σπύρος Ζερβουδάκης, Μιχάλης Καλαϊτζάκης, Γιάννης Κλουβιδάκης, Δημήτρης Μπαρούνης, Ελευθερία Σειστάκη, Φωτεινή Φαρμασώνη

Επιμέλεια έκθεσης: Κωστής Αντωνιάδης

Εγκαίνια: Παρασκευή 12 Αυγούστου στις 20:00

«Εκεί που κατοικώ»

«Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στην έκθεση «Εκεί που Κατοικώ» ανήκουν σε ένα είδος, που από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ιστορίας της φωτογραφίας συντροφεύει αυτούς που πιστεύουν στην δύναμή της να θυμάται, να εξορκίζει, να παρηγορεί. Οκτώ φωτογράφοι μας προσκαλούν εκεί όπου ζουν συντροφιά με τις φωτογραφίες και τα φαντάσματά τους. Ο καθένας με το δικό του τρόπο επεξεργάζεται τις σκιές και τις χαρές, τις αναμνήσεις, το χρόνο τις ενδόμυχες σκέψεις άλλοτε κοιτάζοντας τη ζωή κατάματα, κι άλλοτε στο πλάι. Οι φωτογραφίες τους με τα ελάχιστα που μας δίνουν, ανοίγουν διαδρόμους στη σκέψη μας, στη φαντασία μας, στα δικά μας βιώματα, στους δικούς μας εσωτερικούς χώρους.

Στην ανάγνωσή τους όμως, όπως συμβαίνει συχνά με τις φωτογραφίες, αντιμετωπίζουμε ένα παράδοξο. Τις προσεγγίζουμε με ευκολία και μόνο όταν διαβούμε το κατώφλι τους, αντιλαμβανόμαστε πόσο αβοήθητοι είμαστε να βρούμε σε αυτές κάποιο νόημα. Είναι λοιπόν χρήσιμη μια προειδοποίηση: κάθε απόπειρα ανάγνωσης είναι μια περιπέτεια που καταλήγει σε ένα κενό ή σε μια κατάκτηση. Γι αυτό στις αναγνώσεις μου ξεκινώ προτάσσοντας, και επαναλαμβάνω συχνά, ένα «ίσως».

Είναι οι σκιές στις φωτογραφίες της Στέλλας Αγγελάκη, που ανακατεύονται με άλλες σκιές από παλαιότερες φωτογραφίες, είναι η κόρη της παιδί ακόμα, που φαίνεται να μαθαίνει το δρόμο για την πραγματική ζωή. Κι έπειτα είναι ο ύπνος στις φωτογραφίες της Φωτεινής Φαρμασώνη, κι εδώ πάλι σκιές και αβέβαιες περιγραφές, ίσως αυτές που οδηγούν στα όνειρα όπου τους καλοκαιρινούς μήνες κατοικούν έφηβοι. Στις φωτογραφίες του Σπύρου Ζερβουδάκη το βλέμμα είναι διαφορετικό, καθώς μοιάζει εδώ να μεταφέρεται σε αυτό ενός παιδιού που ονειρεύεται. Κι ο κόσμος είναι ανάλαφρος, συναρπαστικός στην έγχρωμη υπερβολή του. Μια αδιάκοπη γιορτή φαίνεται πως ζουν τα παιδιά στις φωτογραφίες του Δημήτρη Μπαρούνη. Αναστατώνουν, τον κόσμο πανηγυρίζοντας την κατάκτησή του. Ο Κωνσταντίνος Γδοντάκης αποδιοργανώνει την τάξη της οικογένειας στοχεύοντας ανορθόδοξα σε κοινότυπα στιγμιότυπα της καθημερινότητας. Στις φωτογραφίες του Μιχάλη Καλαϊτζάκη σώματα χωρίς όρια, κυριολεκτικά απερίγραπτα, φαίνεται να περιστρέφονται υπακούοντας σε έναν εσωτερικό ρυθμό. Οι χειρονομίες, διακρίνονται εντούτοις ξεκάθαρες μεταφέροντας στις φωτογραφίες τη φροντίδα και την τρυφερότητα της πραγματικότητας από όπου έχουν μετακομίσει. Μια νέα γυναίκα, φαίνεται να στέκεται φύλακας στο πατρικό σπίτι του Γιάννη Κλουβιδάκη καθώς το βλέμμα του ανασύρει αποσπασματικά μνήμες της παιδικής του ηλικίας. Στις φωτογραφίες της Ελευθερίας Σειστάκη η πραγματικότητα επιστρέφει ωμή. Είναι η αδελφή της, εκ γενετής εγκλωβισμένη στο σπίτι της, και το τρυφερό βλέμμα της Ελευθερίας που εξυφαίνει την υπόθεση μιας πιθανής, εδώ καθαρά φωτογραφικής, απόδρασης».

Κωστής Αντωνιάδης