Τοπία: Όλη η Ελλάδα στη Σαντορίνη

Τα εγκαίνια της έκθεσης του Χρίστου Σιμάτου με τίτλο «Τοπία», πραγματοποιούνται την Παρασκευή 25 Αυγούστου στις 8:30 το βράδυ, στο Μπελλώνειο Πολιτιστικό κέντρο στα Φηρά Θήρας.

Στην πέμπτη του ατομική έκθεση ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μία σειρά 14 εικόνων μεγάλων διαστάσεων με θέμα το ελληνικό τοπίο. Ο Χρίστος Σιμάτος εμμένει στο γνώριμο εικαστικό του ιδίωμα: εικόνες μεγάλων διαστάσεων και υψηλής ευκρίνειας που προσκαλούν το βλέμμα του θεατή να ανακαλύψει τις λεπτομέρειες που κρύβουν.

Ο Χρίστος Σιμάτος αναζητά με τον φακό του στα ερείπια το ανθρώπινο στοιχείο. Φωτογραφίζοντας στο εσωτερικό ενός ερειπωμένου κτηρίου αντικρίζει το ανοιχτό παράθυρο.

«Το πλαίσιο του παραθύρου λειτουργεί σαν όριο απομονώνοντας ένα τμήμα της φύσης παρουσιάζοντας το σαν αυτόνομη εικόνα. (…) η δισυπόστατη φύση του ανοιχτού παραθύρου, η λειτουργία του σα φωτογραφικό κάδρο και η δίοδος από τα μέσα προς τα έξω, με οδήγησαν μακριά από το σκοτεινό εσωτερικό, στην απεραντοσύνη της φύσης. Από τις αναζητήσεις χαραμάδων που επέτρεπαν να διεισδύσει ένα λιγοστό φως σε ένα διαλυμένο εσωτερικό, στεκόμουν μπροστά σε ένα μεγαλειώδες παιχνίδι χρωμάτων, υφών και σχημάτων»

γράφει ο καλλιτέχνης.

Από την αναζήτηση των ερειπίων ο καλλιτέχνης ταξιδεύει στην Ελλάδα σε τοποθεσίες χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση και με τη φωτογραφική διαδικασία καταγράφει τοπία γαλήνια αλλά και δυναμικά, πορτραίτα βουνοκορφών χρωματισμένα από το φως του δειλινού, δραματικά σύννεφα σε ανθισμένα λιβάδια. Οι φωτογραφίες του Χρίστου Σιμάτου με τη τεχνική τους αρτιότητα λειτουργούν σα δίοδο μεταφέροντας τον βλέμμα του θεατή από την αστική του καθημερινότητα σε ένα ταξίδι στο ελληνικό τοπίο.

Γιατί το τοπίο;

Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός γιατί δεν αναφαίρετε σε ένα φιλοσοφικό ερώτημα πάρα σε μία εσωτερική αναζήτηση που προκύπτει από την προσπάθεια να ερμηνεύσω τα τελευταία μου έργα. Αρχικά το θέμα που προσπαθούσα να απεικονίσω με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία είχε να κάνει με έναν εσωτερικό αρχιτεκτονικό χώρο, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα απομόνωσης-προστασίας του ατόμου από το περιβάλλον. Ένα χώρο κατασκευασμένο, φανταστικό η πραγματικό, που για πολλά χρόνια αναζητούσα χαμένος μέσα σε αρχιτεκτονικά ερείπια. Εκεί κυνηγούσα να βρω τα ίχνη μίας ανθρώπινης παρουσίας, σημάδια αποτυπωμένα στον χώρο μία αίσθηση κάποιας δραστηριότητας.

Εξερεύνησα μακρινούς διαδρόμους, δωμάτια με φθαρμένους τοίχους, παράθυρα κλειστά με το λιγοστό φως να προσπαθεί να εισβάλει στον ερειπωμένο χώρο. Υπήρχαν όμως και οι περιπτώσεις που ένα παράθυρο ήταν ορθάνοιχτο, μια ματιά προς τα έξω. Μια διέξοδος από τον απομονωτικό εσωτερικό χώρο. Το πλαίσιο του παραθύρου λειτουργεί σαν όριο απομονώνοντας ένα τμήμα της φύσης παρουσιάζοντας το σαν μία αυτόνομη εικόνα. Λειτουργεί σαν μία φωτογραφική μηχανή με την μόνη διαφορά ότι το φιλμ είσαι εσύ. Η δισυπόστατη φύση του ανοιχτού παραθύρου, η λειτουργία σαν φωτογραφικό κάδρο και η δίοδος από τα μέσα προς τα έξω, με οδήγησαν μακριά από το σκοτεινό εσωτερικό, στην απεραντοσύνη της φύσης. Από τις αναζητήσεις χαραμάδων που επέτρεπαν να διεισδύσει ένα λιγοστό φως σε ένα διαλυμένο εσωτερικό, στεκόμουν μπροστά σε ένα μεγαλειώδες παιχνίδι χρωμάτων, υφών και σχημάτων.

Το τοπίο είναι μια αυθαίρετη έννοια γιατί δεν περιλαμβάνει την ολότητα της φύσης πάρα ένα απόσπασμά της που το λαμβάνουμε σαν φύση όταν δεν εμπλεκόμαστε μαζί του με γεωργικές η άλλες παραγωγικές διαδικασίες. Ο καλλιτέχνης παρατηρώντας τη φύση απομονώνει ένα τμήμα της χρησιμοποιώντας αισθητικά κριτήρια σε μία προσπάθεια να καταγράψει τον ψυχικό τόνο του τοπίου. Αυτός ο ψυχικός τόνος λειτουργεί συνδετικά με τον θεατή διεγείροντας τον ψυχικό του κόσμο ενοποιώντας τα επιμέρους εικονιζόμενα στοιχεία με το όλον της φύσης δημιουργώντας αισθήματα που θα είχε αν βρισκόταν εκεί.

Η επαφή μου με το τοπίο με οδήγησε μακριά από τα σκοτεινά εσωτερικά σε έναν νέο κόσμο. Από την έρευνα του ανθρώπινου ίχνους σε έναν εγκαταλελειμμένο χώρο βρέθηκα να αναζητώ τον ψυχικό τόνο του μεγαλειώδους της φύσης και με την διαδικασία της φωτογραφικής καταγραφής να δημιουργώ φωτογραφικά τοπία με σκοπό να μεταφερθεί αυτός ο ψυχικός τόνος στον θεατή θυμίζοντας του τη σύνδεση μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης που όμως ξεχάστηκε όταν απομονωθήκαμε στις πόλεις που κατασκευάσαμε.

Χρίστος Σιμάτος

Why the landscape?

The title is a bit misleading because it does not refer to a philosophical question but rather to an inner quest that arises from the effort to interpret my last works. At first, the subject I was trying to depict with my painting and photography referred to an interior architectural space, a man-made construction to isolate and protect man from the environment. A space constructed, imaginary or real which I was searching for many years now, lost in the architectural debris. There, I was struggling to detect the traces of human presence, signs imprinted in space, a sense of a certain activity.

I explored long corridors, rooms with weathered walls, windows closed with the scarce light trying to invade the desolate space. There were the cases, however, that a window was left wide open, a glimpse to the outside world. A way out of the isolating interior space. The window frame acts as a boundary sequestering a section of nature, presenting it as an independent picture. It acts as a photographic camera, the only difference being that the film is you. The twin nature of the open window, acting both as a photographic frame and as a gate from the inside to the outside, led me away from the dark interior to the vastness of nature. From the search of cracks that allowed the penetration of scarce light to a shattered interior, I was standing in front of a grandiose interplay of colours, textures and shapes.

The landscape is an abstract concept because it does not encompass the wholeness of nature, but just a fraction of it that we perceive as nature when we are not entangled with it via agricultural or other productive processes. The artist, as he watches nature, he secludes a fraction of it using sensory criteria in an effort to record the psychic tone of the landscape. This psychic tone creates a bond with the viewer, arousing his psychic world, unifying the individual depicted elements with the wholeness of nature, creating emotions he would have experienced, if he had been there. My contact with the landscape led me away from the dark interiors to a new world. From the search for human traces in an abandoned space, I found myself looking for the psychic tone of the grandeur of nature and with the process of photographic record I was creating photographic landscapes in order to transfer this psychic tone to the viewer, reminding him at the same time of the connection between man and nature. A connection that was, however, lost when we isolated ourselves inside the cities we built.

Christos Simatos

O Xρίστος Σιµάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας µε υποτροφία του ΙΚΥ, µε δασκάλους τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, Μάριο Σπηλιόπουλο και Μανόλη Μπαµπούση (1997-2002). Παρακολούθησε µαθήµατα ζωγραφικής και φωτογραφίας στο UCM Facultad Bellas Artes στη Μαδρίτη, µε το πρόγραµµα Εrasmus (2000). Συνέχισε τις σπουδές του στο Μεταπτυχιακό της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (2005-2007) µε καθηγητές τον Τάσο Χριστάκη και τον Μάριο Σπηλιόπουλο. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε πέντε ατοµικές εκθέσεις (2017 «Τοπία», Ίδρυµα Λουκά & Ευαγγέλου Μπελλώνια, Θήρα | 2015 ∆ηµοτική Πινακοθήκη Αγρινίου | 2014 «Σαντορίνη», Ίδρυµα Λουκά & Ευαγγέλου Μπελλώνια, Θήρα | 2012 «Συν-Χρονίες», Αίθουσα Τέχνης Αθηνών | 2009 «Οικείο Ανοίκειο», Αίθουσα Τέχνης Αθηνών) και έχει λάβει µέρος σε πολλές οµαδικές (2017 Art Athina | 2014 Art Athina | 2011 «Slow Down Rooms», µουσείο Μπενάκη, Αθήνα | 2010 «Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη», Κωνσταντινούπολη, και Τεχνόπολις ∆ήµου Αθηναίων, Αθήνα | 2009 «Όψεις του λευκού», Ίδρυµα Λουκά και Ευάγγελου Μπελλώνια, Θήρα | 2009 Art Athina κ.ά.). Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ειδικεύεται στη φωτογράφιση υψηλής και υπερυψηλής ανάλυσης, στην πολυφασµατική φωτογράφιση-Multispectral (UV, IR), στην αρχαιολογική φωτογραφία καθώς και στη µακροφωτογραφία. Φωτογραφίζει έργα τέχνης, εικαστικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονικούς χώρους και πορτρέτα. Από το 2013 συνεργάζεται µε το Εθνικό Ίδρυµα Ερευνών για τη φωτογράφιση επιγραφών των κλασικών και ελληνιστικών χρόνων στην περιοχή της Μακεδονίας. Έχει φωτογραφίσει ευρήµατα σε αρχαιολογικά µουσεία και αρχαιολογικούς χώρους (Εθνικό Αρχαιολογικό Αθηνών, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Πέλλας, Έδεσσας, Κιλκίς, Άργους, Αιγές (Βεργίνα), την τοιχογραφία στον τάφο του Φιλίππου Β΄ κ.α.) Είναι µέλος του Καλλιτεχνικού Επιµελητηρίου, του Εθνικού Κέντρου Φωτογραφίας και του Οργανισµού Πνευµατικών ∆ικαιωµάτων. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.