Θύρες Κλειστές

Η Luminous Eye παρουσιάζει την ατομική έκθεση φωτογραφίας και το φωτογραφικό λεύκωμα του Σπύρου Ζαφειρόπουλου με τίτλο "Θύρες Κλειστές” σε επιμέλεια του Βασίλη Γεροντάκου.

Παρακολουθώντας χρόνια τώρα την δουλειά του Σπύρου Ζαφειρόπουλου, διαπιστώνω με κρυφό ενθουσιασμό, την αποφασιστικότητα που τον διακρίνει να οριοθετεί τον χώρο εκείνον που ξέρει ότι είναι πολύτιμος και αναγκαίος. Κινούμενος με μια ενστικτώδη γνώση, έχεις την αίσθηση ότι κυκλώνει όλα αυτά που τον αφορούν, και τα τοποθετεί στην σκηνή ενός θεάτρου με θύρες κλειστές και έξοδο κινδύνου. Είναι αλήθεια ότι σε αυτήν την σκηνή οι άνθρωποι κρατάνε τα κλειδιά, αυτοί μονάχα ξέρουν. Πίσω από κάθε πρόσωπο και μια ιστορία που δεν ξέρεις, αλλά σου δίνεται η δυνατότητα να την αναγνωρίσεις.
Αν παρατηρήσουμε με προσοχή τις εικόνες, θα μας επιστραφεί το βάρος μιας χρεοκοπημένης καθημερινότητας. Ανακαλύπτουμε όμως στην διάρκεια ότι οι ήρωες του αναμετρώνται με μια βαρβαρότητα και ανθίστανται στην τόση ερημιά. Με ελαφρές αποκλίσεις, δρομολογούν την φυγή τους από μια αμφίβολη κανονικότητα. Εκεί ακριβώς διαφαίνεται και η δύναμη τους. Τα συγγενικά, φιλικά ή άγνωστα πρόσωπα στα οποία αναφέρεται ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Ξέρουμε τι δεν θα μπορούσαν να είναι ή για να το πω πιο σωστά, για ποια πράγματα θα αδιαφορούσαν.
Αξιοσημείωτοι πρωταγωνιστές στην δουλειά του Σπύρου Ζαφειρόπουλου είναι τα παιδιά. Εισβάλουν μεσ΄το κάδρο σαν να έχουν ζήσει την ζωή τους, σαν να είναι φορτωμένα μνήμες. Οι ενήλικες πάλι, αμύνονται, σαν να θέλουν να κρύψουν κάτι αλλά δεν μπορούν. Τέλος υπολείπονται κάτι στιγμές σαν μυστικά, σαν σημεία στήριξης ενός αινιγματικού κόσμου.
Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι δεν ζήλεψε τόσα χρόνια λίγο χρώμα. Έγχρωμη φωτογραφία του ακόμη δεν έχω δει. Έζησε με το ασπρόμαυρο όπως ο οικοδόμος με την λάσπη. Έχτισε πάνω στις σκιές και το φως με επιμονή και υπομονή. Είναι φανερό ότι ανήκει σε αυτούς τους φωτογράφους που θεωρούν το ασπρόμαυρο την μητρική τους γλώσσα.
Τέλος θέλω να πω ότι η ακεραιότητα του χαρακτήρα του Σπύρου, καθώς και μια νομοτέλεια στην οποία αρέσκεται να υποκύπτει -κουσούρι από τα μαθηματικά- είναι αυτά τα γνωρίσματα που κάνουν την δουλειά αυτή να περιέχει ένα είδος ήθους. Ένα ήθος που βρίσκεται στον αντίποδα μιας αρπαγής καθημερινών στιγμών. Στον αντίποδα τελικά μιας χρεοκοπημένης καθημερινότητας.

Βασίλης Γεροντάκος