Τρένα και χρόνος

Ο χρόνος υπάρχει στη ζωή καθενός, ακόμα και στη ζωή των αντικειμένων. Αφήνει παντού τα σημάδια του με διάφορους τρόπους και, φυσικά, δεν ξεχνά ούτε τα μέταλλα των τρένων. Το μυστήριο που φαίνεται να κρύβουν τα παροπλισμένα βαγόνια των αμαξοστοιχιών και η ιδέα ότι κάποτε, στο παρελθόν, άνθρωποι κινούνταν μέσα σε αυτά, σφράγισε την επιθυμία μας να τα αποτυπώνουμε φωτογραφικά. Μια φωτογραφία μπορεί να δώσει νόημα σε κάτι που θεωρούνταν ασήμαντο έως τότε και να ταξιδέψει το θεατή στη δική του εποχή. Επίσης, μια φωτογραφία μπορεί να είναι η αφορμή για σκέψεις γύρω από μια ξεχασμένη αλήθεια, που υπάρχει δίπλα μας χρόνια τώρα, αλλά αδυνατούμε να την αντιληφθούμε. Η ζωή ενός τρένου, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τη ζωή ενός ανθρώπου. Στην αρχή είναι χρήσιμο και επιθυμητό και στη συνέχεια, όταν γεράσει και σκουριάσει, αφήνεται στο έλεος του χρόνου.

Η Κυριακή Χατζηκυριακίδου γεννήθηκε το 1986 στη Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσε. Το 2003 αποφοίτησε από τη Γεωπονική Σχολή του Α.Π.Θ., παρακολουθώντας τον τομέα της Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων, ενώ το 2010 ολοκλήρωσε και τον αντίστοιχο Μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών. Άρχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία το 2005 και αποφοίτησε από το Πολιτιστικό ΙΕΚ Θεσσαλονίκης –Τμήμα «Τεχνικός Λήψης Φωτογραφίας» τον Ιούνιο του 2010. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της είχε την τιμή να τις απονεμηθούν οι υποτροφίες των τριών πρώτων εξαμήνων του συνόλου των σπουδών. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας και αυτή είναι η πρώτη της ατομική, σε συνεργασία με το φίλο και συμμαθητή της Αθανασιάδη Αντώνη.

Εγκαίνια: Τρίτη 2 Νοεμβρίου στις 20:00
Σε συνεργασία με το Καφέ Σπίτι μου