Για ένα Happening στο Κόδρα

Η ομάδα ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά το έκανε στο φωτισμένο και παρακολουθούμενο από κάμερες συρματόπλεγμα του Νατοϊκού στρατοπέδου Κόδρα. Ο κόσμος πολύς, οι αντιδράσεις του κόσμου ακόμη περισσότερες...

Ημέρα Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου τιμώντας και ταυτόχρονα ανακατεύοντας την τράπουλα, των εγκαινίων των εκδηλώσεων ΠΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΚΟΔΡΑ, μίας από τις σημαντικότερες μη μουσειακές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, συνυφασμένης απόλυτα με την εικαστική ζωή της Θεσσαλονίκης, που μάλιστα εφέτος, έκλεισε δέκα χρόνια διαδρομής.

Κατά τη διάρκεια της δράσης μοιράστηκε το παρακάτω έντυπο.

Τι άλλο φοβάσαι   (Απόσπασμα)
Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,/ στο καιρό του τρόμου και τ' αλλόκοτου φόβου,
να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις/ και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ/ και μοιρολόι στην Παλαιστίνη
τυφλός στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη/ πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό/ μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία/ εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα/ νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,/ εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα/ Βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο
- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.
Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω / κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια/ και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια
Τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι/ και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει
στο τείχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy/ κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.
Πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω...
Active Member

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΑΣ…    ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ…
Τα χέρια τα δικά σας η των φίλων σας φωτογραφημένα για να μπουν γαντζωμένα επάνω στα σύρματα… Να μπουν επάνω στους τοίχους.
Να καταγγείλουν κάθε είδους «τείχη», συρματόπλεγμα και ναρκοπέδιο που μπαίνει φραγμός ανάμεσα στους ανθρώπους και στις ιδέες.
Με τα τείχη του Βερολίνου, φαινόταν σαν να έχουμε τελειώσει.
Όμως άλλα τείχη  υψώνονται παντού και συνέχεια, στο Μεξικό, στην Παλαιστίνη, στην Κύπρο, αλλά και στον Έβρο.
Κανένα τοίχος, κανένα συρματόπλεγμα, κανένα ναρκοπέδιο, καμιά ιδιωτική ζώνη δεν μπορεί να στεγάσει τον φόβο μας. Ο φόβος και ο διχασμός είναι που γεννά τα κάθε είδους τείχη, ακόμη και ανάμεσα μας. Κάποιοι το ξέρουν αυτό πάρα πολύ καλά και επενδύουν με περισσή φροντίδα. «Ο Φόβος τρώει τα σωθικά», όπως λέει και ο τίτλος της ομώνυμης ταινίας του Ρ. Β. Φασμπίντερ.
Σταύρος Δαγτζίδης

ΧΕΡΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΗΛΩΝ
Φυλακή... Παντού... (Ποιό είναι το μέσα και ποιό το έξω;...)
Απαγόρευση εισόδου στη χώρα και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. (Θέλω να μπω ή να βγω;...)
Στη φυλακή, στον στρατό, στον σινιέ μαντρότοιχο του οίκου “ευγηρίας”, στο τείχος του αίσχους ανάμεσα σε δύο χώρες, στο νοητό τείχος στα όρια του γκέτο, στη δουλειά, στο ίδιο μας το σπίτι... Τα ματωμένα χέρια με κάνουν να κλαίω...
Η τέχνη φυλακίζεται; Μμμμ...
Ζει όμως και βασιλεύει σε ένα πρώην στρατόπεδο, αναδεικνύει ένα σωρό συμβολισμούς...
Και το φωταγωγημένο συρματόπλεγμα-όριο του στρατοπέδου, φουλ στις κάμερες παρακολούθησης, ακριβώς δίπλα; Ότι πρέπει σκηνικό για τη φωτογραφική μας εγκατάσταση. Ευκαιρία για δράση και περισυλλογή...
Όχι, η τέχνη δε φυλακίζεται.
Σίγουρα όμως ο καθαρός αέρας της κάνει καλό. Μακρυά από τη γλυκειά θαλπωρή των Μουσείων και των Γκαλερί. Από τη ζεστή αγκάλη των Biennale και των καλλιτεχνικών φεστιβάλ. Έξω από τον επίσημο κατάλογο των οργανωμένων δράσεων.
Η τέχνη-ζαβολιάρικο παιδί μπορεί άνετα να περιγελάει το αδελφάκι του που έχει γιορτή-εγκαίνια και φοράει τα κυριακάτικά του... Από αύριο άλλωστε θα παίζουν πάλι μαζί...
Θανάσης Ράπτης
ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ

YouTube

Για τις δράσεις τέτοιου τύπου.
Η λιτότητα των μέσων και η απελευθέρωση από τις φόρμες της αγοράς (συσκευασία κτλ) επιτρέπει στη φωτογραφία να βρεθεί ξανά στα γνώριμα, από τα παλαιά, λιβάδια της δημιουργικότητας.
 Την εποχή εκείνη, η φωτογραφία, σαν μη αποδεκτή στην ομάδα των καλών τεχνών, ήταν ελεύθερη παντός είδους δεσμεύσεων, πέραν αυτών της εσωτερικής ανάγκης του δημιουργού για επικοινωνία, μέσω του συγκεκριμένου μέσου. Ανάγκη έκφρασης αρχέτυπη, σχεδόν πρωτόγονη, αλλά ουσιαστική, πέραν της μόδας, της ευκολίας ή της επίδειξης.
Οι καιροί προχώρησαν, τα εργαλεία αυτής της τέχνης εξελίχτηκαν και εξελίσσονται με ρυθμούς απλησίαστους, τα μέσα και τα υλικά παρουσίασής της έγιναν σχεδόν απεριόριστα, το κοινό της πολλαπλασιάστηκε, η αγορά την αγκάλιασε και κάπου εκεί το τοπίο άρχισε ξανά να χάνεται. Λες και αυτές οι νέες δυνατότητες να προσφέρθηκαν για να λειτουργήσουν σαν όρια, σαν νέες υποχρεώσεις, σαν νέες φυλακές.
Θα μπορούσαν τέτοιες δράσεις, με τη φωτογραφία σαν αρχή και όχημα,  και όχι σαν τελικό αυτοσκοπό, να απελευθερώσουν το μέσον, προς νέες προοπτικές; Οψόμεθα.
Βασίλης Καρκατσέλης