Monumenta Naturalia

Η νέα φωτογραφική δουλειά του Νίκου Μάρκου επεκτείνει τον προβληματισμό που ο καλλιτέχνης ανέπτυξε με τις προηγούμενες εκθέσεις του. Αναδεικνύει μιαν ευρύτερη φυσική πραγματικότητα που ξεπερνάει την ανθρώπινη αγωνία, χωρίς όμως να την αποκρύπτει. Ο φακός εστιάζει στη γη και η κίνηση των μυρμηγκιών που μεταφέρουν στην φωλιά τους τροφή αποτελεί λεπτομέρεια. Η κοντινή παρατήρηση του σμήνους των ψαρονιών, που σκιάζει τον ουρανό, αποκαλύπτει όλες τις λεπτομέρειες της σωματικής τους κατασκευής.

Πέρα από την εμφανή γοητεία που ασκεί το φυσικό τοπίο στον Μάρκου, όπως μαρτυρά η δουλειά του τα τελευταία 20 χρόνια, τα έργα του διέπει ένα συνεχές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Οι Τόποι του μελετάνε την έννοια του φυσικού και του κατασκευασμένου. Σχεδόν πάντα, υπάρχει ένας τεχνητός κάνναβος πίσω από αυτό που στις φωτογραφίες του μοιάζει φυσικό. Αλλά αυτά τα δύο στοιχεία δεν είναι ποτέ διακριτά. Μπλέκονται για να δημιουργήσουν τις εικόνες της «αντικειμενικής πραγματικότητας» που βλέπουμε στην έκθεση.

Δουλεύοντας με έναν σχεδόν διάφανο τρόπο τις φωτογραφίες του, ο Μάρκου αποτυπώνει χώρους που μας «υποψιάζουν» για τον κόσμο που μας περιβάλλει, χωρίς τη χρήση θεατρικών, δραματικών ή υπερρεαλιστικών στοιχείων. Ο τρόπος με τον οποίο καδράρει τα θέματά του είναι ευθύς και χωρίς περιττά στολίδια, παρουσιάζοντας με μνημειακότητα το φυσικό τοπίο. Αντίθετα με την αντίληψη που αναζητά στην απεικόνιση της φύσης την ανθρώπινη οικειοποίηση, προεκτείνοντας σ’ αυτήν το αστικό τοπίο, η δουλειά του φωτογράφου προσεγγίζει τις ανατολικές φιλοσοφικές απόψεις σύμφωνα με τις οποίες ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί στην φυσική πραγματικότητα, αλλά την διασχίζει. Οι εικόνες του Μάρκου δεν στοχεύουν στο να δημιουργήσουν ένα τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και αρμονίας, ούτε στο να προξενήσουν το αίσθημα της έκπληξης μπροστά σε κάτι φυσικά αναπάντεχο, αλλά στην κατασκευή μίας νέας ολότητας όπου η ισορροπία ανάμεσα στο καθολικό και στο συγκεκριμένο αποτυπώνεται, όπως προτείνει ο Simmel, με τη μαεστρική ανάδειξη της λεπτομέρειας.

Η αναγνωρισιμότητα του τοπίου δεν αποτελεί στόχο του καλλιτέχνη, ο οποίος ενδιαφέρεται για την εσωτερική ενατένιση. Τοπία αρμονίας συντίθενται από στοιχεία χάους και εικόνες φαινομενικής «ολότητας», στο εσωτερικό τους ανατρέπονται από την ύπαρξη ποικίλων λεπτομερειών, όπως στην εικόνα με τις χήνες. Η πανσέληνος στο μέσον του μονοχρωματικού νυχτερινού ουρανού αναζητά την Γεωμετρία σαν βασικό κανόνα κατανόησης του κόσμου.

Διάρκεια έκθεσης: 3 Μαρτίου – 26 Απριλίου 2012