ARBORéTUM

Στην έκθεση “ARBORéTUM” που διοργανώνει το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζεται η νέα μεγάλη δωρεά του Άρι Γεωργίου στη φωτογραφική συλλογή του ΜΜΣΤ. Τα «Δένδρα» του Άρι Γεωργίου συγκροτούν ένα σύνολο που ακροβατεί μεταξύ καθαρής φωτογραφίας και εικαστικών προσεγγίσεων. Το εγχείρημά του φιλοδοξεί να οδηγεί προς την «ιδιοποίηση» του πραγματικού μέσω της αναπαράστασής του. Ταυτόχρονα όμως αντιπαρατίθεται προς τη «διαστροφή» της πραγματικότητας μέσα από την ανάπλαση της απεικόνισής της.

Η διερεύνηση των εκφάνσεων των Δένδρων του ARBORéTUM ανάμεσα στα δύο προαναφερθέντα όρια αποτελεί το πεδίο του προτάγματος με leit-motiv την ανάδειξη πλαστικών αξιών που αξιοποιούνται μορφολογικά ή απογράφονται τυπολογικά.

Όλα τα έργα προέρχονται από αναλογικές λήψεις που ψηφιοποιήθηκαν. Ειδικά τα έργα πανοραμικών αναλογιών προέρχονται από «πανοραμικές» πλαστικές φωτογραφικές μηχανές μίας χρήσης.

Όπως γράφει ο ιστορικός φωτογραφίας, Ηρακλής Παπαϊωάννου:

«Μια συνεπής συνιστώσα του φωτογραφικού έργου του Άρι Γεωργίου υπήρξε η διαίρεσή του από τον ίδιο σε φωτογραφικό» και πιο «εικαστικό», μια διαίρεση στο βάθος σχηματική που επισημαίνει όμως κάποιες αρχικές διαφορές προθέσεων και την κατάληξή τους σε συγκεκριμένες εικαστικές πρακτικές και συμπεριφορές.
Η σειρά Arboretum από την πλευρά αυτή διεκδικεί μια ιδιαίτερη θέση καθώς αποτελείται από ψηφιακά επεξεργασμένες συνθέσεις που προτείνουν μια ιδιαίτερη διαπραγμάτευση της φόρμας και του χρώματος. Τι υπαινίσσεται αυτή η βουβή χορογραφία των ομοιόμορφα ακρωτηριασμένων από το φωτογραφικό κάδρο κορμών; Γιατί είναι τυλιγμένοι οι κορμοί σε πυκνό μαύρο σκοτάδι; Πρόκειται μήπως για κάποιο δυσοίωνο οικολογικό μήνυμα; Οι ερωτήσεις αυτές δεν διαθέτουν ασφαλείς απαντήσεις.
Οι συχνά εύθυμοι τίτλοι των έργων, με τις μουσικές και κινηματογραφικές αναφορές, υποδεικνύουν τη μισή αυθαιρεσία του εγχειρήματος. Η άλλη μισή κρύβεται στην εσωτερική προδιάθεση με την οποία ο Γεωργίου οικοδομεί τις συνθέσεις με εργαλεία την επανάληψη και την επικάλυψη, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα τόσο ιδιόμορφα ρυθμικό, ώστε να αναδίδει σχεδόν μουσικότητα. Όποιο όμως βαθμό τεχνητότητας κι αν επικαλεστεί κανείς για αυτά τα έργα, περιλαμβάνοντας τη ζωηρόχρωμη σήμανση των κορμών που ανακαλεί αναφορά σε κάποια άγνωστη τελετουργία, δεν αρκεί για να παρακάμψει το διαρκές θαύμα της εναλλαγής ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, πτυχώνοντας διαδοχικά αυτούς τους κορμούς, προβάλλοντας την ιδιαιτερότητα της ύπαρξής τους όπως αυτή εγγράφεται στη μορφή τους. Ίσως τελικά ένα μυστικό της γοητείας αυτών των έργων να είναι η επαλληλία των νύξεων για την εγγενή δυσκολία μας να διαχωρίσουμε αποτελεσματικά το φυσικό από το πολιτισμικά καθορισμένο.»

Το σύνολο της εργασίας έχει αποτελέσει αντικείμενο έκδοσης του University Studio Press (2005) με κείμενο της Ματούλας Σκαλτσά, καθηγήτριας Ιστορίας της Τέχνης και Μουσειολογίας Α.Π.Θ.

Εγκαίνια: 2 Ιουνίου 2010, ώρα 20:30