Blurred reality
έκθεση φωτογραφίας του Μιχάλη Κουλιέρη στο πλαίσιο της PhotoBiennale
Ξαναζεσταμένος πικτοριαλισμός ή κλείσιμο του ματιού των παιδιών της Google;
Απογοητεύομαι με την απαξίωση πολλών νέων στο θεϊκό δώρο της περιέργειας. Κατά συνέπεια αναθαρρεύω όταν σκοντάφτω σε εξαιρέσεις όπως ο Μιχάλης Κουλιέρης.
Η καταγωγή της εργασίας του με τίτλο blurred reality η Κρήτη, κομμάτι του ταλαίπωρου ελληνικού σώματος από αυτό που βιώνουμε ως τουριστική ανάπτυξη. Η εποχή, καλοκαίρι όταν ο τόπος βράζει από κόσμο, ζέστη και στερεότυπα. Δεδομένων των παραπάνω οι φωτογραφίες του Κουλιέρη είναι αλλού, ευτυχώς.
Η ματιά του σταματά στη θολή πραγματικότητα πρώτιστα σημασιολογικά και κατόπιν εικονογραφικά. Ακηδείς θαμώνες των απέραντων καφετεριών της επικράτειας, δίπλα μπετονιέρες, εκσκαφείς, φορτηγά εν αναμονή σε παραλίες, εκτελεστικά όργανα της νεοελληνικής ευδαιμονίας. Μετέωροι εργάτες δίνουν φως σε αφρο-ελβετικού μπαρόκ αυθαίρετα διώχνοντας ένα αγροτικό που αποσύρεται στο σούρουπο. Σιλουέτες έφιππων εξερευνητών στρατοπεδεύουν στην ακτή κοντά σε ένα μάρκετ που διανυκτερεύει υπό το φως του Edward Hopper. Παιδιά εξοκείλουν τα καράβια τους και αμάξια στρίβουν σε αδιέξοδο. Τόπια νυσταγμένα ξαγρυπνούν στο φως μιας λάμπας.
Ο Κουλιέρης εφαρμόζει την ρήση του Roland Barthes όταν σκαλίζει με ένα πλαστικό φακό την απουσία της φωτογραφημένης πραγματικότητας, υπενθυμίζοντας ότι σε τελευταία ανάλυση για να δει κανείς καλά μια φωτογραφία είναι καλύτερα να κλείσει τα μάτια.
Μανώλης Σκούφιας