Διπολικές Ετεροτοπίες
η Άννα Λιανοπούλου παρουσιάζει τη δουλειά της στη φωτογραφική συνάντηση του μήνα απο το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Τη Δευτέρα 18 Απριλίου 2016 στις 20:00, η Άννα Λιαποπούλου, πτυχιούχος της Αρχιτεκτονικής Σχολής Βόλου, θα παρουσιάσει την ερευνητική της εργασία με τίτλο «Διπολικές Ετεροτοπίες. Το μπουρδέλο, το πλοίο και ο κινηματογράφος ως ετεροτοπίες φυγής και εγκλεισμού».
Όπως πάντα θα ακολουθήσει συζήτηση.
«Η καθηµερινή επανάληψη των ίδιων δραστηριοτήτων και η έλλειψη του διαφορετικού εντείνουν την επιθυµία δραπέτευσης. Η επιθυµία του ανθρώπου να αποδράσει αποτελεί συνθήκη ελευθερίας και αναζήτησης. Η φυγή εκφράζεται είτε ως µία φαντασίωση δραπέτευσης του εσωτερικού κόσµου του ανθρώπινου µυαλού (ουτοπίες φυγής) είτε ως µία πράξη διαφυγής σε πραγµατικό χώρο (ετεροτοπίες φυγής).
Η ουτοπία φυγής εµπεριέχει στοιχεία ελευθερίας και αποστροφής της πεζής πραγµατικότητας. Όµως, η απόλυτη ελευθερία µπορεί να παραµείνει ένα άπιαστο όνειρο. Είναι ο κόσµος που περιγράφει ο Μάµφορντ, ένας κόσμος που ποτέ δεν θα συνδεθεί µε την πραγµατικότητα. Αντίθετα, η ετεροτοπία φυγής αποτελεί ένα κατώφλι µεταξύ του πραγµατικού και του ουτοπικού. Βασίζεται σε µία υπαρκτή δοµή εγκλεισµού, που επιτρέπει τη φυγή προς το διαφορετικό, µακριά από το καθηµερινό.
Κάποιος δραπετεύει από την καθηµερινότητα µε σκοπό την ερωτική ηδονή, το ταξίδι προς το άγνωστο, την οπτική και φαντασιακή ικανοποίηση. Κατοικεί, εγκλείεται, αποµονώνεται σε έτερους χώρους µε σκοπό τη φυγή του.
Το µπουρδέλο, το πλοίο και ο κινηµατογράφος είναι χώροι αυτών των διπόλων.
Το µπουρδέλο ως χώρος ερωτικής φυγής του πελάτη και εγκλεισµού της εκδιδόµενης.
Το πλοίο ως χώρος διαφυγής του ταξιδιώτη και ως ένας εσώκλειστος χώρος εγκλεισµού, µία αυτόνοµη µονάδα, ένας μικρός πλανήτης.
Ο κινηµατογράφος ως χώρος οπτικής φυγής σε µεταβαλλόµενους πραγµατικούς ή φανταστικούς χωροχρόνους και ως χώρος πειθαρχίας του θεατή. Τρεις ετεροτοπίες που κινούνται µεταξύ διπόλων που αλληλοεπηρεάζονται. Αυτή η χωρική συνθήκη εγκλωβισμού φανερώνει την αναγκαιότητα των διπολικών ετεροτοπιών να έχουν έναν εσώκλειστο χαρακτήρα.
Η φυγή δεν υφίσταται χωρίς τον εγκλεισµό. Ο εγκλεισµός αποτελεί τη δοµή της φυγής. Ο πραγµατικός χώρος, έτερος ή µη, πάντα θα εγκλωβίζει, θα αποµονώνει.
Το σηµαντικό είναι να δίνει κάτι το δημιουργικό, το διαφορετικό, το πρωτότυπο, το αντιδραστικό. Να αποτελεί ένα κατώφλι φυγής που θα δώσει ελπίδα και θα επαναπροσδιορίσει έννοιες, νοήματα, αξίες και συνθήκες».