Νέα Ερείπια

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης σε συνεργασία με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας του Αβραάμ Παυλίδη «ΝΕΑ ΕΡΕΙΠΙΑ» στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ Βίλα Καπαντζή – Βασιλίσσης Όλγας 108, από 5 Μαΐου έως και 2 Ιουλίου 2017.

Η έκθεση παρατείνεται έως και την Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017.

Η έκθεση έως την Κυριακή 2 Ιουλίου 2017 θα λειτουργεί με το υφιστάμενο, χειμερινό ωράριο: Τρίτη έως και Κυριακή 10:00 -18:00.

Από Δευτέρα 3 Ιουλίου έως Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017 θα λειτουργεί με το θερινό ωράριο

Επιμέλεια: Ηρακλής Παπαϊωάννου

^{Αεροδρόμιο Ελληνικού. Αθήνα 2012}

Η έκθεση φωτογραφίας του Αβραάμ Παυλίδη «Νέα Ερείπια» εγκαινιάζεται την Παρασκευή 5 Μαΐου 2017 στις 20:00 στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ (Βίλα Καπαντζή - Βασιλίσσης Όλγας 108).

^{Καπνομάγαζο. Θεσσαλονίκη 2014}

Η έκθεση συνοδεύεται από ομότιτλο κατάλογο, με κείμενο του Ηρακλή Παπαϊωάννου.

Ασάλευτες εικόνες, αινιγματικές αντιφάσεις Πριν από είκοσι πέντε χρόνια ο Αβραάμ Παυλίδης ξεκίνησε να φωτογραφίζει εσωτερικούς χώρους, αθέατους μικρόκοσμους από τα σωθικά της ελληνικής επαρχίας. Η διεισδυτική ματιά του επέμεινε με αυθεντικότητα στη θεματική της εγκατάλειψης, ως ευλαβικό προσκύνημα των ερειπίων που αφήνουν πίσω τους η ζωή που σβήνει και η νεωτερικότητα που ελαύνει, σε μια εποχή που η γυαλιστερή θωριά του διαρκώς καινούργιου θάμπωνε το βλέμμα. Μετά το 2010, και ενώ η χώρα είχε εισέλθει απότομα στα άπατα νερά της κρίσης, στράφηκε σε παρατημένες εγκαταστάσεις της βιομηχανικής κοινωνίας που παρήγαγε μαζικά προϊόντα και συμπεριφορές, όπως εργοστάσια, στρατόπεδα, ξενοδοχεία, ψυχιατρεία.

Το έργο του στηρίζεται σε δυο βασικούς πυλώνες: ο πρώτος είναι το ντοκουμέντο που παρέμεινε ισχυρό θεμέλιο της φωτογραφίας παρά την θεωρητική κριτική που δέχτηκε. Ο δεύτερος είναι η θητεία στο αρχιτεκτονικό σχέδιο και η χαμηλόφωνη μαθητεία στη ζωγραφική, μέσα από τη γνωριμία με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον θαυμασμό από νεαρή ηλικία για το έργο του Γιάννη Σπυρόπουλου. Οι δυο τους σφράγισαν το έργο του, επιτρέποντάς του να συναιρεί το δημώδες με το μοντέρνο, το φωτογραφικό με το ζωγραφικό.

Ο Παυλίδης γίνεται παρατηρητής των ερειπίων που γεννά ο οξύς ανταγωνισμός, η αυξανόμενη ταχύτητα, η υπόκωφη βία της προόδου, ταξιδεύοντας σε όλη τη χώρα με το διαρκές κίνητρο να αντικρίσει μια εικόνα που δεν έχει ξαναδεί, μέσα από μια ιδιαίτερη παραδοξότητα: ότι εκτιμά τις αρετές της παράδοσης, ενώ συγχρόνως αναζητά διαρκώς νέες εικόνες στις στάχτες της, μέσα σε νέα ερείπια. Ίσως η αινιγματική αυτή αντίφαση να συνιστά το δακτυλικό αποτύπωμα μιας ολόκληρης εποχής. Και ο Παυλίδης μοιάζει να έλκεται ακαταμάχητα από τις αινιγματικές αντιφάσεις και τα επιμελώς κρυμμένα μυστικά.

Ηρακλής Παπαϊωάννου

^{Κινηματογράφος, μεσοπολεμικός οικισμός μεταλλείων. Δομοκός, Φθιώτιδα 2012}

^{Αεροδρόμιο Ελληνικού. Αθήνα 2012}

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Αβραάμ Παυλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Μεταξύ 1957 και 1968 έζησε στο χωριό Γάζωρος Σερρών. Το διάστημα 1969-1972 σπούδασε Διακόσμηση και μετά εργάστηκε για δυο χρόνια σε γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών, ενώ παράλληλα άρχισε να τον ενδιαφέρει η ζωγραφική. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε εταιρεία διανομής βιβλίων. Το 1976 ξεκίνησε να ταξιδεύει στην Ελλάδα. Φωτογραφίζει από το 1990 εστιάζοντας σταδιακά στην αναπαράσταση εσωτερικών χώρων, κυρίως της ελληνικής υπαίθρου, που διαθέτουν άρωμα παράδοσης. Φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως, μεταξύ άλλων, η ατομική έκθεση στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2004) και αυτή στην γκαλερί της Βιέννης Forum am Schillerplatz (2009). Το έργο του έχει εκδοθεί στις μονογραφίες Εστίες Παράδοσης (ΜΦΘ, 2004) και Το Τελευταίο Βλέμμα (Ευρώδι, 2010).

ΟΑΣΘ

αν κινείστε προς το κέντρο: 3, 5, 6, 8, 33, 39 (στάση Ανάληψη) αν κινείστε προς τα νοτιοανατολικά: 5, 6, 8, 33 (στάση Πέτρου Συνδίκα)